Ιβηρική Ένωση
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ιβηρική Ένωση είναι ένας σύγχρονος όρος που αναφέρεται στην ιστορική πολιτική ένωση που κυβέρνησε όλη την Ιβηρική Χερσόνησο νότια από τα Πυρηναία την περίοδο 1580-1640, μέσω μιας δυναστικής ένωσης.[1] Αυτή η ένωση συντέθηκε από τα στέμματα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, μετά την Πορτογαλική δυναστική κρίση και ως προσωπική ένωση των στεμμάτων, μαζί με τις αντίστοιχες αποικιακές τους κτήσεις.
Το να ενώσουν την Ιβηρία ήταν μια από τις φιλοδοξίες των μεσαιωνικών μοναρχών της Ιβηρικής χερσονήσου. Ο Σάντσο Γ΄ της Ναβάρρας και ο Αλφόνσος Ζ' της Καστίλης πήραν αμφότεροι τον τίτλο Imperator Totius Hispaniae, που σημαίνει "Αυτοκράτορας όλης της Ισπανίας"[2]αιώνες πριν. Η ένωση μπορούσε να είχε επιτευχθεί νωρίτερα αν ο Μιγκέλ της Παζ, Πρίγκηπας του Αστούριας,είχε γίνει βασιλιάς.[εκκρεμεί παραπομπή] Πέθανε νωρίς στην παιδική του ηλικία.
Η ιστορία της Πορτογαλίας από τη δυναστική κρίση του 1578 έως τους πρώτους μονάρχες της Δυναστείας Μπραγάνζα ήταν μια μεταβατική περίοδος. Η Πορτογαλική Αυτοκρατορία ήταν κοντά στο αποκορύφωμα της στην αρχή εκείνης της περιόδου. Συνέχισε να απολαμβάνει εξαπλωμένη επιρροή στον κόσμο αφότου ο Βάσκο ντα Γκάμα είχε τελικά φθάσει στην Ανατολή πλέοντας γύρω από την Αφρική το 1497-1498. Το κατόρθωμα του Γκάμα ολοκλήρωσε τις εξερευνητικές προσπάθειες, εγκαινιασμένες από τον Ερρίκο τον Θαλασσοπόρο, και άνοιξε έναν ωκεάνειο δρόμο για το απίστευτα επικερδές εμπόριο μπαχαρικών στην Ευρώπη που παρέκαμψε τη Μέση Ανατολή.
Σε όλον τον 17ο αιώνα, οι αυξανόμενοι κίνδυνοι και η περικύκλωση των Πορτογαλικών εμπορικών σταθμών στην Ανατολή από τους Ολλανδούς, τους Άγγλους και τους Γάλλους, και η ραγδαία αυξανόμενη διείσδυση στο Ατλαντικό δουλεμπόριο, υπέσκαψαν το σχεδόν μονοπώλιο στο επικερδή ωκεάνεια εμπορία μπαχαρικών και δούλων. Αυτό έστειλε το βασίλειο σε μια μακρά παρακμή. Σε μια μικρότερη επέκταση η διαίρεση του πλούτου από την Πορτογαλία από τη μοναρχία των Αψβούργων για να βοηθήσει να υποστηριχθεί η Καθολική πλευρά του Τριακονταετούς Πολέμου και να καταπολεμηθούν οι Ολλανδοί, επίσης συνεισέφερε στην εξασθένηση της οικονομικής θέσης της Πορτογαλίας. Ο έλεγχος της Ισπανίας στις αντίπαλες δυνάμεις επέκτεινε την περίοδο της Ισπανικής ναυτικής κυριαρχίας, κάτω από μεγάλη πρόκληση, ικανοποιητικά μέσα στον 17ο αιώνα. Αυτά τα γεγονότα, και αυτά που συνέβησαν στο τέλος της Δυναστείας Αζίζ και την περίοδο της Ιβηρικής Ένωσης, οδήγησαν την Πορτογαλία σε ένα κράτος εξάρτησης από τις αποικίες της, πρώτα από την Ινδία και μετά από τη Βραζιλία. Αυτή η μεταστροφή από την Ινδία στη Βραζιλία ήταν μια συνέπεια της ανόδου της Ολλανδικής και της Βρετανικής αυτοκρατορίας οι οποίες αναπτύχθηκαν από τους εμπορικούς τους σταθμούς στα ανατολικά. Μια παρόμοια μεταστροφή συνέβη μετά της ανεξαρτησία της Βραζιλίας, καταλήγοντας η Πορτογαλία να συγκεντρωθεί στις κτήσεις της στην Αφρική.