Κίνημα της 4ης Μαΐου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Κίνημα της 4ης Μαΐου ήταν μια πνευματική επανάσταση και κίνημα κοινωνικοπολιτικής μεταρρύθμισης που συνέβη στην Κίνα το 1917–21. Το κίνημα κατευθυνόταν προς την εθνική ανεξαρτησία, τη χειραφέτηση του ατόμου και την ανοικοδόμηση της κοινωνίας και του πολιτισμού.[1][2]
Το κίνημα πήρε το όνομά του από τη μαζική λαϊκή διαμαρτυρία που έλαβε χώρα στην Κίνα τον Μάιο του 1919, μετά την ανακοίνωση των όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών που ολοκλήρωσε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με τη συνθήκη, τα εδαφικά δικαιώματα της Γερμανίας στην Κίνα δεν επιστράφηκαν στους Κινέζους, όπως αναμενόταν, αλλά παραδόθηκαν στους Ιάπωνες. Η έκρηξη της λαϊκής οργής συνενώθηκε σε έναν νέο εθνικισμό με επαναλαμβανόμενες κραυγές για μια "νέα κουλτούρα" που θα επανέφερε την Κίνα στην πρώην διεθνή της θέση. Πολλοί πίστευαν ότι η διέξοδος από τα προβλήματα της Κίνας ήταν η υιοθέτηση των δυτικών αντιλήψεων της ισότητας και της δημοκρατίας και η εγκατάλειψη της κομφουκιανικής προσέγγισης που τόνιζε την ιεραρχία στις σχέσεις και την υπακοή. Η επιστήμη και η δημοκρατία έγιναν οι ουσιώδεις λέξεις της εποχής.[3][4][5]
Το κίνημα ξεκίνησε στην Κίνα γύρω στο 1916, μετά την αποτυχία της Επανάστασης του 1911 να εγκαθιδρύσει μια δημοκρατική κυβέρνηση, και συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1920.[3] Μετά την 4η Μαΐου 1919, εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Κίνα, πρωτοστατώντας σε μια ταχεία ανάπτυξη της μαζικής συνείδησης και της πολιτιστικής αλλαγής, και κορυφώθηκε με την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας το 1921, με την αναδιοργάνωση του Κουομιντάνγκ (Εθνικιστικό Κόμμα Κίνας) το 1924 και την ίδρυση ενός ενιαίου μετώπου μεταξύ του Κουομιντάνγκ και του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας.[2][1]