Μεσογειακός κυκλώνας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Μεσογειακοί κυκλώνες, επίσης γνωστοί ως Μεσογειακοί τυφώνες (διεθνής ονομασία: Medicane, από τις λέξεις Mediterranean / Μεσογειακός και hurricane / τυφώνας), είναι σπάνια μετεωρολογικά φαινόμενα που παρατηρούνται στη Μεσόγειο Θάλασσα. Λόγω της ξηράς φύσης της περιοχής της Μεσογείου, ο σχηματισμός τροπικών και υποτροπικών κυκλώνων είναι σπάνιος, με μόνο 100 καταγεγραμμένες τροπικές καταιγίδες από το 1947 ως και το 2011. Τα περισσότερα συστήματα παραμένουν στην ένταση τροπικής καταιγίδας ή κάτω από αυτήν, αλλά σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις ορισμένες καταιγίδες έχουν φτάσει επίπεδο τυφώνα Κατηγορίας 1,[1] και μία μόνο, ο Μεσογειακός κυκλώνας Ιανός, τον Σεπτέμβριο του 2020, έφτασε οριακά το επίπεδο 2 της κλίμακας αυτής.
Δεν υπάρχει επίσημος οργανισμός για την παρακολούθηση του σχηματισμού και πορείας τους. Η τροπική γένεση κυκλώνων παρουσιάζεται συνήθως μέσα σε δύο ξεχωριστές θάλασσες. Η πρώτη περιοχή περιλαμβάνει περιοχές της δυτικής Μεσογείου που ευνοούν περισσότερο την ανάπτυξη τους, ενώ στα ανατολικά περιοχή που ευνοεί την ανάπτυξη τους είναι το Ιόνιο Πέλαγος. Ωστόσο, σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, παρόμοιες τροπικές καταιγίδες μπορούν επίσης να αναπτυχθούν στη Μαύρη Θάλασσα.[2] Η τραχιά ορεινή γεωγραφία της περιοχής δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες παρά ευνοϊκές για την ανάπτυξη ακραίων καιρικών φαινομένων και κατακόρυφης δραστηριότητας σε γενικές γραμμές. Οι εν λόγω κυκλώνες μπορούν να σχηματιστούν μόνο σε ανώμαλες μετεωρολογικές συνθήκες. Έχουν διεξαχθεί πολυάριθμες μελέτες για τις επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη στο σχηματισμό μεσογειακών κυκλώνων, οι οποίες γενικά συμφωνούν ότι στο μέλλον θα σχηματίζονται λιγότερες αλλά πιο έντονες καταιγίδες.
Η ανάπτυξη τροπικών ή υποτροπικών κυκλώνων στη Μεσόγειο Θάλασσα συνήθως μπορεί να συμβεί μόνο υπό κάπως ασυνήθιστες περιστάσεις. Η χαμηλή διάτμηση ανέμου και η ατμοσφαιρική αστάθεια που προκαλείται από τις επιδρομές κρύου αέρα είναι συχνά απαραίτητη. Η πλειοψηφία τους συνοδεύεται από γούρνες ανώτερου επιπέδου, που τους παρέχει την απαιτούμενη ενέργεια για την εντατικοποίηση της ατμοσφαιρικής μεταφοράς—καταιγίδες και έντονες βροχοπτώσεις. Οι βαροκλινικές ιδιότητες της περιοχής της Μεσογείου, με τις κλίσεις υψηλής θερμοκρασίας, παρέχουν επίσης την αναγκαία αστάθεια για το σχηματισμό τροπικών κυκλώνων. Ένας άλλος παράγοντας, η αύξηση του δροσερού αέρα, παρέχει την απαραίτητη υγρασία. Οι υψηλές θερμοκρασίες στην επιφάνεια της θάλασσας είναι ως επί το πλείστον περιττές ως παράγοντας, καθώς οι περισσότεροι μεσογειακοί κυκλώνες τροφοδοτούνται με ενέργεια προερχόμενη από υψηλότερες θερμοκρασίες αέρα. Η ανάπτυξη των κυκλώνων στη Μεσόγειο μπορεί να συμβεί όλο το χρόνο, αλλά παρατηρείται κυρίως μεταξύ Σεπτεμβρίου και Ιανουαρίου.[3][4]