Μοναρχιανισμός
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Μοναρχιανισμός αποτελεί ένα σύνολο χριστιανικών θεολογικών διδασκαλιών που παρουσιάστηκαν κατά τον 2ο αιώνα και επικεντρώνονται στο ότι ο Θεός είναι ένας, και ότι Αυτός μόνος είναι ο μοναδικός κυρίαρχος.
Ο όρος «Μοναρχιανοί» προφανώς επινοήθηκε από τον Τερτυλλιανό για να προσδιορίσει τους προασπιστές της Θεϊκής «μοναρχίας», ο οποίος τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στο έργο του Κατά Πραξέα (Adversus Praxean)[1]. Η θεολογική αυτή σύγκρουση ξέσπασε στη Ρώμη όταν ήταν επίσκοπος ο Βίκτωρ και ονομάστηκε Μοναρχιανή διαμάχη[2]. Οι μοναρχιανιστικές θεολογικές θέσεις καταδικάστηκαν αργότερα λόγω των σοβαρών παρεκκλίσεων που θεωρούνταν ότι παρουσίαζαν από την κυρίαρχη ορθόδοξη θέση της χριστιανικής Εκκλησίας όσον αφορά το δόγμα, τη φύση, την ουσία ή την υπόσταση και τη σχέση μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδας, η οποία συντεταγμένα παγιώθηκε μετά τον 3ο αιώνα.