Νέα κωμωδία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Νέα Κωμωδία είναι η τελευταία φάση της ανάπτυξης της αρχαίας ελληνικής κωμωδίας, σύμφωνα με τη διαίρεση των αλεξανδρινών φιλολόγων σε αρχαία, μέση και νέα. Η νέα κωμωδία αναπτύσσεται στην ελληνιστική εποχή και ειδικότερα στα χρόνια μετά το 320 π.Χ.[1] Ο κορυφαίος εκπρόσωπός της είναι ο Μένανδρος, που έζησε στην Αθήνα (342-292 π.Χ.).
Η Νέα Κωμωδία είναι μια κωμική και ρομαντική ηθογραφία, χωρίς πολιτικές αιχμές, που διατηρεί την αθυροστομία χωρίς όμως σατιρικά στοιχεία. Περιγράφει κωμικές καταστάσεις και χαρακτηρίζεται από την εξεζητημένη πλοκή της (οικογενειακά ζητήματα, χαμένα παιδιά, γάμους μετ'εμποδίων κ.τ.λ.) Σε αυτήν αναδεικνύονται οι ηθοποιοί, οι οποίοι αντικαθιστούν πλήρως τα χορικά και καταλήγουν να χαίρουν μεγαλύτερου θαυμασμού από τους δραματουργούς.
Η Νέα κωμωδία παραστάθηκε με μεγάλη επιτυχία κατά τη διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων και επηρέασε αργότερα τη ρωμαϊκή δραματογραφία.