Νομοθετική Συνέλευση (Γαλλική επανάσταση)
1η Οκτωβρίου 1791 - 20 Σεπτεμβρίου 1792 / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Νομοθετική Συνέλευση (Γαλλικά: Assemblée nationale législative) ήταν η δεύτερη κυβέρνηση της Γαλλικής Επανάστασης (σύστημα Κυβερνώσας Βουλής), από την 1η Οκτωβρίου 1791 έως τις 20 Σεπτεμβρίου 1792. Διαδέχθηκε τη διετούς διάρκειας Συντακτική Εθνοσυνέλευση και αντικαταστάθηκε από την Συμβατική Εθνοσυνέλευση.
Νομοθετική Συνέλευση Assemblée nationale législative | |
---|---|
Ιστορία | |
Ίδρυση | 1η Οκτωβρίου 1791 |
Κατάργηση | 20 Σεπτεμβρίου 1792 |
Αντικατέστησε | Συντακτική Εθνοσυνέλευση |
Αντικαταστάθηκε από | Συμβατική Εθνοσυνέλευση |
Τόπος συνεδριάσεων | |
Παλάτι του Κεραμεικού, Παρίσι |
Οι 745 βουλευτές [1]της Νομοθετικής Συνέλευσης εκλέχθηκαν σύμφωνα με ένα σύστημα ψηφοφορίας κατά το οποίο δικαίωμα ψήφου είχαν οι ιδιοκτήτες γης και υπόχρεοι σε φόρους (τιμαριωτική ψήφος). [2]Συνεδρίαζε στην αίθουσα του Ιπποδρομίου του παλατιού του Κεραμεικού από την 1η Οκτωβρίου 1791 μετά την αναθεώρηση και θέσπιση του πρώτου Γαλλικού Συντάγματος, γνωστό ως «Σύνταγμα του 1791». Ήταν το Νομοθετικό Σώμα το υπεύθυνο για την εφαρμογή αυτού του Συντάγματος σε μια κοινωνία αποσταθεροποιημένη η οποία υφίστατο ριζικές αλλαγές.[3]
Όλοι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι ήταν νέοι πολιτικοί, καθώς μια διάταξη έκρινε μη επανεκλέξιμους για τις πρώτες νομοθετικές εκλογές τους βουλευτές που συμμετείχαν στη Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Για τις εύπορες τάξεις που την εξέλεξαν, το καθήκον της ήταν να ολοκληρώσει την εδραίωση της συνταγματικής μοναρχίας, που είχε θεσπιστεί από τη Συντακτική Συνέλευση, και να θέσει τέλος στην Επανάσταση. Ωστόσο, από την αρχή, η Νομοθετική Συνέλευση βρέθηκε ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά δύο αντίθετων πολιτικών ρευμάτων, που δημιουργήθηκαν από τη διάσπαση της λέσχης των Ιακωβίνων, τους συνταγματικούς Φεγιαντίνους από τη μία πλευρά, προερχόμενους τόσο από την αστική τάξη όσο και από τη συνταγματική αριστοκρατία, υπέρμαχους του βασιλιά, για τους οποίους η Επανάσταση έχει επιτύχει τον στόχο της και είχε ολοκληρωθεί, και από την άλλη, τους δημοκράτες, των οποίων η εμπιστοσύνη στον βασιλιά και την αυλή είχε χαθεί, που εκπροσωπούνταν από νέους βουλευτές Ιακωβίνους που θεωρούσαν ότι η Συνέλευση δεν είχε επιτύχει όλους τους στόχους της και έπρεπε να συνεχίσει.
Αυτή η Συνέλευση, που συγκροτήθηκε με συντριπτική πλειοψηφία από πεπεισμένους και ειλικρινείς συνταγματικούς μοναρχικούς - ακόμη και αν το Κέντρο, το πιο πολυάριθμο, ήταν επιφυλακτικό προς τον βασιλιά - βρέθηκε στη δύσκολη θέση να υπερασπίζεται τη βασιλική οικογένεια που ήταν προσκολλημένη στην παλιά τάξη των πραγμάτων και βρισκόταν σε επαφή με ξένες μοναρχίες.
Έτσι, αντιμέτωπη με τις αμέτρητες δυσκολίες που προέκυψαν, αυτή η σύντομη εμπειρία της συνταγματικής μοναρχίας στη Γαλλία διήρκεσε λιγότερο από ένα χρόνο, έληξε στις 20 Σεπτεμβρίου 1792.