Η ταινία Ο νευρικός εραστής (αγγλ. Annie Hall) είναι αισθηματική κωμωδία παραγωγής 1977, σε σκηνοθεσία Γούντι Άλεν. Ο Άλεν έγραψε το σενάριο της ταινίας σε συνεργασία με τον Μάρσαλ Μπρίκμαν. Ο σκηνοθέτης εμφανίζεται στην ταινία στο ρόλο του Άλβι Σίνγκερ, ενός ηθοποιού που προσπαθεί να καταλάβει το λόγο για τον οποίο απέτυχε η σχέση του με την Άννι Χολ, την οποία υποδύεται η Ντάιαν Κίτον. Η ταινία σηματοδότησε στροφή στην καριέρα του σκηνοθέτη[11], ο οποίος εγκατέλειψε τη φαρσοκωμωδία και διύσδεισε σε σοβαρότερα θέματα, αγγίζοντας την ωριμότητα ως καλλιτέχνης. Ο ίδιος δήλωσε ότι είχε το κουράγιο να σταματήσει να παριστάνει τον κλόουν για να αποσπάσει το γέλιο από το κοινό και να αφήσει την ασφάλεια της φαρσοκωμωδίας, σκεπτόμενος ότι κανείς μπορεί να μιλήσει μέσα από τις ταινίες για σοβαρά θέματα και να είναι παράλληλα αστείος[11].
Γρήγορες Πληροφορίες Ο Νευρικός Εραστής, Σκηνοθεσία ...
Ο Νευρικός Εραστής |
---|
|
Σκηνοθεσία | Γούντι Άλεν[1][2][3] |
---|
Παραγωγή | Τσαρλς Χ. Τζόφι και Τζακ Ρόλινς |
---|
Σενάριο | Γούντι Άλεν και Μάρσαλ Μπρίκμαν |
---|
Πρωταγωνιστές | Πολ Σάιμον[4][5], Γούντι Άλεν[2][3][6], Ντάιαν Κίτον[2][6][7], Κρίστοφερ Γουόκεν[4][5], Κάρολ Κέιν[2][7][4], Σέλεϊ Ντιβάλ[4][5], Κολίν Ντιούχαρστ[4][5], Τόνι Ρόμπερτς[2][6][7], Τζάνετ Μάρτζολιν[4][5], Μάρτιν Ρόζενμπλατ[5], Rashel Novikoff[5], Μάρσαλ Μακ Λούαν[5], Dick Cavett[5], Σιγκούρνι Γουίβερ[4][5], Τρούμαν Καπότε[5], Μπέβερλι Ντ'Άντζελο[5], Τζεφ Γκόλντμπλουμ[5], Ντόναλντ Σίμινγκτον[4][5], Τζον Γκλόβερ[8], Σέλι Χακ[8], Τρέισι Γουόλτερ[8], Λόρι Μπερντ[8], Γουόλτερ Μπέρνσταϊν[8], Τζον Ντένις Τζόνστον[8], Λούσι Λι Πλίπιν[8], Russell Horton, Πόλα Τρούμαν, Μαρκ Λέναρντ[8], Hy Anzell[8] και Ρότζερ Νιούμαν[8] |
---|
Μουσική | Κάρμεν Λομπάρντο |
---|
Φωτογραφία | Γκόρντον Γουίλις |
---|
Μοντάζ | Ραλφ Ρόζενμπλουμ |
---|
Εταιρεία παραγωγής | Jack Rollins & Charles H. Joffe Productions |
---|
Διανομή | United Artists |
---|
Πρώτη προβολή | 27 Μαρτίου 1977 (Filmex)[9], 20 Απριλίου 1977 (Ταϊβάν)[9], 20 Απριλίου 1977 (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)[9], 9 Ιουνίου 1977 (Γερμανία)[9], 29 Ιουλίου 1977 (Δανία)[9], 30 Ιουλίου 1977 (Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ταορμίνα)[9], 14 Αυγούστου 1977 (Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο)[9], 21 Αυγούστου 1977 (Edinburgh International Film Festival)[9], 2 Σεπτεμβρίου 1977 (Ιταλία)[9], 7 Σεπτεμβρίου 1977 (Γαλλία)[9], 29 Σεπτεμβρίου 1977 (Αυστραλία)[9], 29 Σεπτεμβρίου 1977 (Ηνωμένο Βασίλειο)[9], 13 Οκτωβρίου 1977 (Ουρουγουάη)[9], 27 Οκτωβρίου 1977 (Χονγκ Κονγκ)[9], 23 Νοεμβρίου 1977 (Κολομβία)[9], 1 Δεκεμβρίου 1977 (Γάνδη)[9], 8 Δεκεμβρίου 1977 (Ολλανδία)[9], 12 Δεκεμβρίου 1977 (Βαρκελώνη)[9], 23 Δεκεμβρίου 1977 (Ισλανδία)[9], 14 Ιανουαρίου 1978 (Ιαπωνία)[9], 19 Ιανουαρίου 1978 (Αργεντινή)[9], 31 Ιανουαρίου 1978 (Νορβηγία)[9], 17 Φεβρουαρίου 1978 (Φινλανδία)[9], 22 Φεβρουαρίου 1978 (Ισπανία)[9], 30 Μαρτίου 1978 (Πορτογαλία)[9], 13 Απριλίου 1978 (Μεξικό)[9], 17 Απριλίου 1978 (Σουηδία)[9], 22 Μαΐου 1980 (Ουγγαρία)[9] και 1977 |
---|
Διάρκεια | 93 λεπτά και 91 λεπτά[10] |
---|
Προέλευση | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής[10] |
---|
Γλώσσα | Αγγλικά |
---|
δεδομένα (π • σ • ε
) |
Κλείσιμο
Η παραγωγή της ταινίας έγινε από τον επι σειρά χρόνων αντζέτη του Άλεν, Τσαρλς Τζόφι κι έλαβε την εύνοια των κριτικών. Η ταινία βραβεύτηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας κι έλαβε άλλα τρία βραβεία (Όσκαρ σεναρίου, Α' γυναικείου ρόλου και σκηνοθεσίας). Ήταν από το 1963 με τη νίκη της ταινίας Τομ Τζόουνς (Tom Jones) που το βραβείο είχε να δοθεί σε κωμωδία[12]. Η ταινία έκανε εισπράξεις της τάξεως των 38 εκατομμυρίων δολαρίων[13]
, ενώ το 1998 έλαβε την 31η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών που θεσπίστηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, καθώς και την 4η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών.[14]. Ο κριτικός κινηματογράφου Ρόμπερτ Έμπερτ χαρακτήρισε την ταινία ως την αγαπημένη ταινία του Άλεν για τους περισσότερους[15]. Το 1992 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική[16].