Ο Νονός ΙΙ
αστυνομική ταινία αμερικανικής παραγωγής του 1974 σε σκηνοθεσία του Φράνσις Φορντ Κόπολα / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Νονός II (αγγλικά: The Godfather Part II) είναι μια αμερικανική γκανγκστερική ταινία που κυκλοφόρησε το 1974, στην οποία ο Φράνσις Φορντ Κόπολα ήταν παραγωγός, σκηνοθέτης, και συν-σεναριογράφος, μαζί με τον Μάριο Πούζο, με πρωταγωνιστές τον Αλ Πατσίνο, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Ντάιαν Κίτον και Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Είναι βασισμένη εν μέρει στο βιβλίο του Πούτζο Ο Νονός, που κυκλοφόρησε το 1969. Η ταινία εξυπηρετεί ταυτόχρονα τον ρόλο sequel και prequel μαζί, παρουσιάζοντας δύο παράλληλες ιστορίες. Η κύρια ιστορία, συνεχίζοντας τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, επικεντρώνεται στον Μάικλ Κορλεόνε (Πατσίνο), τον νέο Δον της μαφιόζικης φαμίλιας των Κορλεόνε, ο οποίος προσπαθεί να κρατήσει ενωμένες τις επαγγελματικές δραστηριότητες του από το 1958 ως το 1959· η άλλη είναι μια σειρά από flashback που εξιστορούν την πορεία του πατέρα του, Βίτο Κορλεόνε, (Ντε Νίρο), από τα παιδικά του χρόνια στη Σικελία το 1901 έως τη δημιουργία της φαμίλιας των Κορλεόνε στη Νέα Υόρκη.
Η ταινία κυκλοφόρησε το 1974, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές, με κάποιους να υποστηρίζουν πως ήταν καλύτερη ακόμα και από την πρώτη ταινία.[8] Προτάθηκε με 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ, και ήταν το πρώτο sequel που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Από τα έξι όσκαρ που κέρδισε περιλαμβάνονται αυτό της καλύτερης σκηνοθεσίας για τον Κόπολα, Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Ντε Νίρο και καλύτερου προσαρμοσμένου σεναρίου για τον Πούζο. Ο Πατσίνο κέρδισε το βραβείο BAFTA για τον Καλύτερο Ηθοποιό και κέρδισε υποψηφιότητα Όσκαρ στην ίδια κατηγορία.
Όπως και η προκάτοχος του, το sequel έχει αφήσει τεράστια επιρροή στις γκανγκστερικές ταινίες. Το 1997 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 32η θέση στη λίστα με τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών και κράτησε αυτή τη θέση στην αναθεώρηση που έγινε 10 χρόνια αργότερα.[9] Επιλέχθηκε να φυλαχτεί για διατήρηση στο Εθνικό Αρχείο Κινηματογράφου των ΗΠΑ από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου το 1993, με αιτιολόγηση πως είναι "πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική".[10]
Ένα sequel, Ο Νονός III, κυκλοφόρησε 16 χρόνια αργότερα, το 1990.