Ο βαρυποινίτης του Αλκατράζ

Ο βαρυποινίτης του Αλκατράζ
	Κινηματογραφική αφίσα
Σκηνοθεσία	Τζον Φρανκενχάιμερ
Παραγωγή	Harold Hecht
Σενάριο	Γκάι Τρόσπερ
Πρωταγωνιστές	Μπαρτ Λάνκαστερ, Καρλ Μάλντεν, Θέλμα Ρίτερ, Νέβιλ Μπραντ, Τέλι Σαβάλας, Έντμοντ Ο'Mπράιεν, Μπέτι Φιλντ, Χιου Μάρλοου, Γουίτ Μπίσελ, Harry Jackson, Τζέιμς Βέστερφιλντ, Λέο Πεν, Raymond Greenleaf και George Mitchell
Μουσική	Έλμερ Μπέρνσταϊν
Φωτογραφία	Μπαρνέτ Γκάφεϊ
Εταιρεία παραγωγής	United Artists
Διανομή	United Artists, Netflix και Fandango at Home
Πρώτη προβολή	3 Ιουλίου 1962
Διάρκεια	148 λεπτά
Προέλευση	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Γλώσσα	Αγγλικά
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Βαρυποινίτης του Αλκατράζ (αγγλ.Birdman Of Alcatraz) είναι Αμερικανική δραματική κινηματογραφική ταινία του 1962 σε σκηνοθεσία Τζον Φρανκενχάιμερ με πρωταγωνιστές τους Μπαρτ Λάνκαστερ, Καρλ Μάλντεν, Θέλμα Ρίττερ και Τέλι Σαβάλας^[1]^[2]. Η ταινία βασίζεται στη βιογραφία του κρατούμενου Ρόμπερτ Στράουντ, ο οποίος είναι γνωστός κι ως Βαρυποινίτης του Αλκατράζ και περιέχει στοιχεία μυθοπλασίας. Η βιογραφία του ανθρώπου που μίσησε τους ανθρώπους και λάτρεψε τα πτηνά γράφτηκε από τον Τόμας Ε. Γκάντις. Μεγαλύτερο μέρος των γεγονότων της ταινίας εκτυλίσσεται στις φυλακές Λίβενγουορθ, παρά τον τίτλο. Ο Στράουντ μετακινήθηκε στο Αλκατράζ προς το τέλος της ποινής του και δεν του επετράπη να έχει μαζί του πτηνά.

Γρήγορες Πληροφορίες Ο βαρυποινίτης του Αλκατράζ, Σκηνοθεσία ...

Κλείσιμο

Ο Ρόμπερτ Στράουντ (Μπαρτ Λάνκαστερ) είναι 72 ετών και εκτίει ποινή φυλάκισης 43 ετών, για δύο φόνους που διέπραξε στο παρελθόν. Είναι περιορισμένος στο απομονωτήριο της φυλακής και έχει περάσει ουσιαστικά 43 χρόνια μοναξιάς. Στα χρόνια που πέρασε στα κάτεργα, άρχισε έναν κύκλο σπουδών και σταδιακά έγινε αυθεντία στα πουλιά και στις αρρώστιες τους. Αφετηρία γι'αυτές του τις σπουδές αποτέλεσε ένα άρρωστο σπουργιτάκι που βρήκε στην αυλή της φυλακής και κατάφερε να θεραπεύσει, δίνοντας καινούριο νόημα στη μοναχική του ζωή. Με τη δύναμη της θέλησης και του μυαλού, ο Στράουντ, έπλασε μια καινούρια ζωή κι έναν γοητευτικό κόσμο μέσα στο στενό κελί της φυλακής.

Η ταινία βασίζεται στη βιογραφία του Ρόμπερτ Στράουντ με τίτλο Birdman Of Alcatraz, την οποία έγραψε ο Τόμας Γκάντις και προκάλεσε τις διαμαρτυρίες της κοινής γνώμης για το γεγονός ότι το αμερικάνικο κράτος, αρνούνταν επι χρόνια να δώσει αναστολή στην ισόβια κάθειρξη του Στράουντ, ο οποίος όχι μόνο έδειξε άψογη διαγωγή στη φυλακή, αλλά μελέτησε σκληρά κι απέκτησε ακαδημαϊκές γνώσεις πάνω στη φυσιοπαθολογία των ασθενειών των πτηνών. Ο Στράουντ ανακάλυψε φάρμακα για πολλές ασθένειες των πτηνών κι έγραψε ένα εγχειρίδιο για τον τρόπο αντιμετώπισής τους. Ο κρατούμενος πέθανε τελικά στη φυλακή κι η ταινία προβλήθηκε ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, αλλά δεν του επετράπη να την παρακολουθήσει.

Ο Μπαρτ Λάνκαστερ ενσαρκώνει, ένα σκληροτράχηλο άνδρα, ο οποίος κρύβει πολλές ευαισθησίες μέσα του κι αυτό φαίνεται από τη φροντίδα και την αγάπη που δείχνει στα πτηνά, μέσα απ'τη ζωή και τις ανάγκες των οποίων μαθαίνει να ζει και να χαίρεται κι η ενασχόλησή του μ'αυτά του δίνει μια διέξοδο μες τη φυλακή. Ο Στράουντ τα παρατηρεί τα ν'αναπαράγονται και να πετούν ελεύθερα και ζει μαζί τους καθώς ο ίδιος έχει χάσει κάθε ελευθερία. Η ταινία παρουσιάζει το χαρακτήρα του Στράουντ να μαλακώνει με την πάροδο των χρόνων, αν κι ο πραγματικός Στράουντ, σε αντίθεση με την ταινία (απ'ότι λένε διάφορες πηγές) δε μαλάκωσε ποτέ.

Το φιλμ εστιάζεται εκτός από την προσωπικότητα του Stroud και στη ζωή μέσα στα κάτεργα, στην παθολογική αγάπη μάνας και γιου, η οποία οδηγεί σε προστριβές και στον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί το σύστημα να επιβάλει την αναμόρφωση στους εγκληματίες ή σε εκείνους που διαφέρουν ή δεν αποτελούν μέρος του συνόλου.

Το φιλμ προτάθηκε για 4 βραβεία όσκαρ, χωρίς να κερδίσει κάποιο, ο Λάνκαστερ είχε κερδίσει ήδη ένα δύο χρόνια πριν για το Είμαστε Διεφθαρμένοι; (Elmer Gantry, 1960) κι είχε να αντιμετωπίσει επίσης τους Πήτερ Ο' Τουλ για το Λόρενς της Αραβίας (Lawrence Of Arabia, 1962) και Γκρέγκορι Πεκ, ο οποίος ακόμα δεν είχε κερδίσει μέχρι τότε και βραβεύτηκε εκείνη τη χρονιά για το ρόλο του θρυλικού Άτικους Φιντς στο Σκιές στη σιωπή (To Kill A Mockingbird, 1962). Παρόλα αυτά ο Λάνκαστερ κέρδισε BAFTA και βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ της Βενετίας. Η Θέλμα Ρίτερ στο ρόλο μιας μάνας που τρέφει παθολογική αγάπη για το γιο της, έλαβε την 6η της υποψηφιότητα για όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου κι έχασε από την Πάτι Ντιουκ για την ταινία Το θαύμα της Ανν Σάλιβαν (The Miracle Worker). Η Ρίττερ μοιράζεται μαζί με τη Ντέμπορα Κερ το ρεκόρ των 6 υποψηφιοτήτων χωρίς νίκη, στις γυναίκες ηθοποιούς. Ο Τέλι Σαβάλας επίσης υποψήφιος έχασε από τον Εντ Μπέγκλεϊ για το Γλυκό πουλί της νιότης (Sweet Bird Of Youth)^[3].