συλλογή διηγημάτων του Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι διαβολικές (γαλλικός τίτλος: Les Diaboliques) είναι ο τίτλος μιας συλλογής έξι διηγημάτων του Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ, που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 1874 στο Παρίσι, αφού ο συγγραφέας αποσύρθηκε στο Κοταντέν για να τις ολοκληρώσει. Κάθε διήγημα παρουσιάζει την ιστορία μιας γυναίκας που διέπραξε μια πράξη πάθους, μοιχείας και εγκλήματος.[1]
Συγγραφέας | Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ |
---|---|
Τίτλος | Les Diaboliques |
Γλώσσα | Γαλλικά |
Ημερομηνία δημοσίευσης | 1874 |
δεδομένα ( ) |
Από τις έξι ιστορίες, οι τρεις είχαν δημοσιευτεί προηγουμένως: Η σκοτεινή πλευρά των χαρτιών μιας παρτίδας ουίστ (1850), Ο πιο όμορφος έρωτας του Δον Ζουάν (1861) και Η ευτυχία μέσα στο έγκλημα (1871) σε περιοδικά. Κεντρικό θέμα των ιστοριών είναι η συμπεριφορά κάποιων γυναικών, πάντα μυστηριωδών και απρόσιτων, απέναντι στον έρωτα, τη μοιχεία, τη δολοφονία, την εκδίκηση και την αγανάκτηση. Οι πράξεις τους φαίνεται να υπαγορεύονται από το πάθος ή την πλήξη.[2]
Οι προθέσεις του συγγραφέα ήταν να επεκτείνει τη συλλογή με άλλα διηγήματα. Στον πρόλογο, αναφέρει ότι όλες είναι αληθινές ιστορίες και συμπληρώνει ότι είναι οι πρώτες έξι από δώδεκα και θα δημοσιεύσει τις υπόλοιπες έξι αν αρέσουν στο κοινό.[3]
Η πρώτη εκτύπωση των 2.200 αντιτύπων εξαντλήθηκε σε τέσσερις ημέρες. Το σκάνδαλο που ακολούθησε ώθησε τον Εισαγγελέα του Παρισιού να κατασχέσει τα 480 αντίτυπα υπό εκτύπωση με την κατηγορία της προσβολής της δημόσιας ηθικής. Η δίκη δεν έγινε μόνο χάρη στην παρέμβαση του Λεόν Γκαμπετά. Μια νέα έκδοση εμφανίστηκε στη συνέχεια το 1882.
Σήμερα θεωρείται ίσως το πιο επιτυχημένο και το πιο γνωστό έργο του συγγραφέα. Το έργο μεταφράστηκε στα ελληνικά το 1989.[4]
Οι διαβολικές, οι γυναίκες που βρίσκονται στο επίκεντρο των ιστοριών είναι αινιγματικές, μερικές φορές σχεδόν εξωπραγματικές. Ο αναγνώστης δεν έχει ποτέ πρόσβαση στις σκέψεις τους, εκτός από την Εκδίκηση μιας γυναίκας που είναι μια ενδιαφέρουσα εξαίρεση, και κατανοεί τη συμπεριφορά τους με τη βοήθεια του αφηγητή. Το τέλος είναι σύντομο και απροσδόκητο, όπως συχνά σε ένα διήγημα, και αφήνει στον αναγνώστη απορίες, τα διηγήματα τελειώνουν πάντα αφήνοντας κάτι ανείπωτο που ο αναγνώστης συμπληρώνει με τη φαντασία του. Σ' αυτή την ημιτελή αποκάλυψη βρίσκεται όλη η γοητεία αυτών των ιστοριών.[1]
Τα κύρια θέματα είναι: ο έρωτας, η μοιχεία, η δολοφονία, η εκδίκηση, η μνησικακία, το ψέμα και η υποκρισία. Αυτά τα θέματα βυθίζουν τον αναγνώστη σε ένα σκανδαλώδες περιβάλλον, το οποίο οδήγησε τον συγγραφέα του να κατηγορηθεί για ανηθικότητα. Ωστόσο, όντας πιστός Καθολικός, ο Μπαρμπέ διευκρινίζει στον πρόλογό του ότι παρουσιάζει αυτές τις ιστορίες για να προκαλέσει φρίκη με τη συμπεριφορά των γυναικών και να παραδειγματίσει, και έτσι επιτελεί χριστιανικό έργο. Επομένως, η συλλογή υποτίθεται ότι είναι διδακτική, αλλά η απουσία της θείας χάρης τείνει να της δώσει μια σατανική διάσταση.[2]
Τα διηγήματα έχουν διασκευασθεί σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες, σε κόμικς και ραδιοφωνικές αναγνώσεις.[9]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.