Προσερπίνα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Στη Ρωμαϊκή μυθολογία, η Προσέρπινα ήταν αρχαία Ρωμαία Θεά την οποία η εικονογραφία, οι τελετές και οι μύθοι ταυτίζουν με την Περσεφόνη στην Αρχαία ελληνική μυθολογία.[1] Η Προσέρπινα αντικαταστάθηκε ή συνδυάστηκε με τη Ρωμαία θεά της γονιμότητας Λίμπερα που λατρευόταν στον Αβεντίνο λόφο μαζί με την Κέρες και τον θεό του κρασιού Λίμπερ. Οι τρεις θεότητες είχαν τις αντίστοιχες τους στο Ελληνικό Δωδεκάθεο : η Κέρες τη Δήμητρα και ο Λίμπερ με τον Διόνυσο ή Βάκχο. Δεν υπάρχει σαφής ταυτοποίηση της Λίμπερας στις Ρωμαϊκές πηγές, πολλές φορές θεωρείται μια θηλυκή προσωποποίηση του Λίμπερ. Το όνομα της Προσέρπινας είναι μια Λατινισμένη μετάφραση της Περσεφόνης, άλλοι θεωρούν ότι προέρχεται από το Λατινικό "Προσερπίρε" που σημαίνει "αναδύω", σχετίζεται με την συγκομιδή των σιτηρών.
Προσερπίνα | |
---|---|
Πληροφορίες ασχολίας | |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Pluto Λίμπερ Έρκυνα |
Γονείς | Γιούπιτερ και Κέρες |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Η λατρεία της Προσέρπινας εισήχθη από την νότια Ιταλία όταν έληξε ο Β΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος. Την εποχή εκείνη υπήρχε μεγάλη παρακμή λόγω του ανταγωνισμού των κοινωνικών τάξεων, της έλλειψης σοδειάς και της πείνας. Η νέα λατρεία της Προσέρπινας εγκαταστάθηκε στον ναό της στον Αβεντίνο (205 π.Χ.). Οι Έλληνες ιερείς αποκαλούσαν την Κέρες και την Προσερπίνα αντίστοιχα ως "μητέρα και κόρη". Οι Πληβείοι, η κατώτερη κοινωνική τάξη της Ρώμης προσέγγισαν στενά τις θεότητες αυτές και ζήτησαν την προστασία τους. Οι στενοί δεσμοί που είχαν οι Πληβείοι με τους Έλληνες τους οδήγησε σε μετασχηματισμό των τελετών σύμφωνα με τα Θεσμοφόρια, έγιναν αποδεκτά ιδιαίτερα από τις γυναίκες και τις ιέρειες. Η λατρεία του Λίμπερ μετασχηματίστηκε σε μικρότερο βαθμό σε σχέση με τις αντίστοιχες της Κέρες και της Προσέρπινας. Οι λατρείες της "μητέρας και της κόρης" συμβόλιζαν τον ετήσιο κύκλο της φύσης με τον εποχιακό θάνατο και την Αναγέννηση. Το θέμα της απαγωγής της Προσέρπινας από τον θεό του Κάτω κόσμου και η αναζήτηση της μητέρας της Κέρες αντίστοιχα με τους Ελληνικούς μύθους έγινε δημοφιλές θέμα σε πολλούς συγγραφείς και καλλιτέχνες στην Αναγέννηση.