Σωφροσύνη
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Σωφροσύνη, κατά τον Αριστοτέλη, που εξετάζεται ως πραγμάτωση της εσωτερικής ροπής, είναι παρακολούθημα της φρόνησης (ορθώς πράττειν τα πράγματα) και συνειδητή ενέργεια που συνοδεύεται από ευχαρίστηση. Αν έχουμε εθισμό στην ενάρετη πράξη της φρόνησης, αρετή δεν έχουμε. Το ίδιο και αν από φυσική κλήση ασυνείδητα κάνουμε το ορθό, σωστοί δεν είμαστε.[1] «ἔτι δυνατοὶ μέν ἐσμεν φύσει, ἀγαθοὶ δὲ ἢ κακοὶ οὐ γινόμεθα φύσει».[2] και η συνήθεια που ασκείται ως παρακολούθημα του ορθού λόγου είναι αρετή.
«Tῆς τελείας ἀρετῆς εἴδη ἐστὶ τέτταρα· ἓν μὲν φρόνησις͵ ἓν δὲ δικαιοσύνη͵ ἄλλο δ΄ ἀνδρεία͵ τέταρτον σωφροσύνη. τούτων ἡ μὲν φρόνησις αἰτία τοῦ πράττειν ὀρθῶς τὰ πράγματα· ἡ δὲ δικαιοσύνη τοῦ ἐν ταῖς κοινωνίαις καὶ τοῖς συναλλάγμασι δικαιοπραγεῖν· ἡ δὲ ἀνδρεία τοῦ ἐν τοῖς κινδύνοις καὶ φοβεροῖς μὴ [ἐξίστασθαι] τρεῖν(δεν το βάζω στα πόδια)͵ ἀλλὰ μένειν· ἡ δὲ σωφροσύνη τοῦ κρατεῖν τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ ὑπὸ μηδεμιᾶς ἡδονῆς δουλοῦσθαι͵ ἀλλὰ κοσμίως ζῆν. τῆς ἀρετῆς ἄρα τὸ μέν ἐστι φρόνησις͵ ἄλλο δικαιοσύνη͵ τρίτον ἀνδρεία͵ τέταρτον σωφροσύνη. Περί διαιρέσεων, λατ. (De divisiones)