Τραϊανός
Ρωμαίος αυτοκράτορας / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Τραϊανός (* 18 Σεπτεμβρίου 53, ίσως στην Ιταλική[1] ή στη Ρώμη[2]; † 8 Αυγούστου 117 στο Σελινούντα, Κιλικία) ήταν από τον Ιανουάριο του 98 μέχρι το 117 ρωμαίος Αυτοκράτορας. Το πραγματικό όνομα ήταν Μάρκος Ούλπιος Τραϊανός (λατινικά:Marcus Ulpius Traianus), αλλά ως αυτοκράτορας έλαβε το όνομα Imperator Caesar Nerva Traianus Augustus.[3]
Τραϊανός | |
---|---|
Ο Τραϊανός φορά την Corona civita και ιμάντα σπαθιού καθώς και Αιγίδα με κεφαλή Μέδουσας και φίδια, ως σύμβολο της -με θεϊκές καταβολές- ηγεμονίας του (Γλυπτοθήκη του Μονάχου. | |
Περίοδος | 27 Ιανουαρίου 98 – 8 Αυγούστου 117 |
Προκάτοχος | Νέρβας |
Διάδοχος | Αδριανός |
Γέννηση | 18 Σεπτεμβρίου 53 Ιτάλικα της Βαιτικής Ισπανίας (νυν επαρχία Σεβίλλης, Ανδαλουσία) |
Θάνατος | 8 Αυγούστου 117 (63 ετών) Σελινούς Κιλικίας, Αττάλεια Μ. Ασίας |
Τόπος ταφής | Ρώμη, Αγορά (οι στάχτες του στη βάση του κίονα του Τραϊανού, τώρα χαμένες) |
Σύζυγος | Πομπηία Πλωτίνα |
Οίκος | Δυναστεία των Αντωνίνων |
Πατέρας | Μάρκος Ούλιπος Τραϊανός |
Μητέρα | Μαρκία |
Ονομασίες | Μάρκος Ούλπιος Τραϊανός (ως την υιοθεσία του) Καίσαρ Μάρκος Ούλπιος Νέρβας Τραϊανός (ως την αναγόρευσή του σε Αυτοκράτορα) Αυτοκράτωρ Καίσαρ Νέρβας Τραϊανός, θεϊκού Νέρβα υιός, Αύγουστος (ως το τέλος του) |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Ο Τραϊανός, πρώτος ρωμαίος ηγεμόνας που καταγόταν από μια επαρχία, θεωρείται στην παραδοσιακή ιστοριογραφία της Συγκλήτου ο καλύτερος ρωμαίος Princeps (optimus princeps). Μετά τις διώξεις και τις εκτελέσεις Ρωμαίων συγκλητικών που χαρακτήριζαν τους τελευταίους χρόνους της βασιλείας του Δομιτιανού και το τέλος της Δυναστείας των Φλαβίων, θεμελιώθηκε από τον προκάτοχό του Νέρβα και περισσότερο από τον ίδιο τον Τραϊανό το σύστημα της αυτοκρατορικής υιοθεσίας. Η κατάκτηση της Αρμενίας, της Μεσοποταμίας και προ πάντων της Δακίας επέφερε τη μέγιστη επέκταση της αυτοκρατορίας κατά την εποχή του. Στην εσωτερική του πολιτική ο Τραϊανός προσπάθησε να ενισχύσει την Ιταλία με οικοδομικά και κοινωνικά έργα και στόχευε στην επέκταση του εκρωμαϊσμού στις επαρχίες της αυτοκρατορίας.