Κινηματογραφικά στούντιο στην Ιταλία From Wikipedia, the free encyclopedia
Τα στούντιο Τσινετσιτά (ιταλικά: Cinecittà Studios, (προφέρεται : [ˌtʃinetʃitˈta]), είναι ένα μεγάλο κινηματογραφικό στούντιο στη Ρώμη της Ιταλίας. Με έκταση 400 στρέμματα, είναι το μεγαλύτερο στούντιο στην Ευρώπη και θεωρείται το κέντρο του ιταλικού κινηματογράφου. Τα στούντιο κατασκευάστηκαν κατά τη διάρκεια της φασιστικής εποχής του Μπενίτο Μουσολίνι ως μέρος ενός σχεδίου για την αναβίωση της ιταλικής κινηματογραφικής βιομηχανίας.[1]
Τσινετσιτά | |
---|---|
Cinecittà | |
Είδος | κινηματογραφικό στούντιο |
Αρχιτεκτονική | ρασιοναλισμός |
Γεωγραφικές συντεταγμένες | |
Διοικητική υπαγωγή | Ρώμη |
Χώρα | Ιταλία |
Έναρξη κατασκευής | 1937 |
Ιδιοκτήτης | Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών |
Αρχιτέκτονας | Gino Peressutti |
Χρηματοδότης | Cinecittà Studios |
Βραβεία | Premio Cinearti La chioma di Berenice |
Ιστότοπος | |
Επίσημος ιστότοπος | |
Πολυμέσα | |
δεδομένα (π) |
Σκηνοθέτες όπως οι Φεντερίκο Φελίνι, Ρομπέρτο Ροσελίνι, Λουκίνο Βισκόντι, Σέρτζιο Λεόνε, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Μάρτιν Σκορσέζε και Μελ Γκίμπσον έχουν κάνει ταινίες στα στούντιο της Τσινετσιτά. Πάνω από 3.000 ταινίες έχουν γυριστεί εκεί, εκ των οποίων 90 έλαβαν υποψηφιότητα για τα βραβεία Όσκαρ και 47 από αυτές το κέρδισαν.[2] Στη δεκαετία του 1950, ο αριθμός των διεθνών παραγωγών που έγιναν εκεί οδήγησε τη Ρώμη να ονομάζεται «Χόλυγουντ στον Τίβερη».
Τα στούντιο ιδρύθηκαν το 1937 από τον Μπενίτο Μουσολίνι, τον γιο του Βιτόριο, και τον επικεφαλής του κινηματογράφου Λουίτζι Φρέντι με το σύνθημα «Ο κινηματογράφος είναι το πιο ισχυρό όπλο» (ιταλικά: Il cinema è l'arma più forte).[3] Ο σκοπός δεν ήταν μόνο η προπαγάνδα, αλλά και η υποστήριξη της ανάκαμψης της ιταλικής βιομηχανίας ταινιών μεγάλου μήκους, η οποία είχε φτάσει στο χαμηλό της επίπεδο το 1931.[1][4]
Ο ίδιος ο Μουσολίνι εγκαινίασε τα στούντιο στις 21 Απριλίου 1937.[5] Κατασκευάστηκαν μονάδες και σκηνικά μετά την παραγωγή και χρησιμοποιήθηκαν αρχικά σε μεγάλο βαθμό. Οι πρώτες ταινίες, όπως το Scipio Africanus (1937) και το The Iron Crown (1941) παρουσίασαν την τεχνολογική πρόοδο των στούντιο. Επτά χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στα γυρίσματα της σκηνής της μάχης από το Scipio Africanus, και επίσης υπήρχαν ελέφαντες ως μέρος της αναπαράστασης της Μάχης της Ζάμα.[6]
Τα στούντιο βομβαρδίστηκαν από τους Δυτικούς Συμμάχους κατά τον βομβαρδισμό της Ρώμης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μεγάλο μέρος καταστράφηκε. Μετά τον πόλεμο, μεταξύ του 1945 και του 1947, τα στούντιο της Τσινετσιτά χρησιμοποιήθηκαν ως στρατόπεδο εκτοπισμένων ατόμων για μια περίοδο περίπου δύο ετών, μετά τη γερμανική κατοχή.[7]Περίπου 3.000 πρόσφυγες έμεναν εκεί, χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα: ένα ιταλικό στρατόπεδο που στέγαζε Ιταλούς, καθώς και εκτοπισμένους ανθρώπους από την αποικισμένη Λιβύη και τη Δαλματία και ένα διεθνές στρατόπεδο, συμπεριλαμβανομένων προσφύγων από τη Γιουγκοσλαβία, την Πολωνία, την Αίγυπτο, το Ιράν και την Κίνα.[8]
Μετά την ανοικοδόμηση των στούντιο στα μεταπολεμικά χρόνια, χρησιμοποιήθηκαν και πάλι για την παραγωγή ταινιών. Στη δεκαετία του 1950, η Τσινετσιτά, που χαρακτηρίστηκε ως «Χόλυγουντ στον Τίβερη», καθώς ήταν η τοποθεσία για πολλές μεγάλες αμερικανικές κινηματογραφικές παραγωγές, όπως οι Διακοπές στη Ρώμη (1953), Η Ξυπόλυτη Κόμισσα (1954), το Μπεν Χουρ (1959) και μερικές ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού με πρωταγωνιστή τον Λεξ Μπάρκερ. Στη Τσινετσιτά γυρίστηκε επίσης και η Γλυκιά ζωή (1960) του Φελίνι, ο οποίος διατηρούσε για πολλά χρόνια στενές σχέσεις με τα στούντιο.[9][10]
Την ίδια περίοδο, τα στούντιο χρησιμοποιήθηκαν για περαιτέρω διεθνείς παραγωγές όπως ο Φρανσίσκος της Ασίζης (1961), Κλεοπάτρα (1963), Η Αγωνία και η Έκσταση (1965), Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Φράνκο Τζεφφιρέλλι (1968), ο Καζανόβα (1976) του Φελίνι και πολλές άλλες παραγωγές.
Στα στούντιο της Τσινετσιτά διοργανώθηκε ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision του 1991, ο οποίος ήταν ο 36ος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision και πραγματοποιήθηκε στη Σκηνή Νο 15. Λόγω του πολέμου στον Κόλπο και των αυξανόμενων εντάσεων στη Γιουγκοσλαβία, η RAI αποφάσισε να μετακινήσει τον διαγωνισμό από το Σαν Ρέμο στη Ρώμη, ο οποίος θεωρήθηκε πιο ασφαλής.
Μετά από μια περίοδο σχεδόν πτώχευσης, η ιταλική κυβέρνηση ιδιωτικοποίησε την Τσινετσιτά το 1997, πουλώντας μερίδιο σε ποσοστό 80%. [11]Στις 9 Αυγούστου 2007, μια πυρκαγιά κατέστρεψε περίπου 3.000 τμ των εγκαταστάσεων της Τσινετσιτά και των γύρω περιοχών. Το ιστορικό τμήμα που στεγάζει τα κλασικά σκηνικά ταινιών όπως το Μπεν Χουρ δεν υπέστησαν ζημιές. Ωστόσο, ένα καλό μέρος των αρχικών σκηνικών από τη σειρά Ρώμη των HBO / BBC καταστράφηκε.[12] Τον Ιούλιο του 2012, μια άλλη πυρκαγιά έπληξε το Θεάτρο 5, το τεράστιο στούντιο όπου ο Φελίνι γύρισε τη Γλυκιά ζωή[13] και το Σατυρικόν (1969).[11][14]
Από τη δεκαετία του 1990, στη Τσινετσιτά έχουν γυριστεί ταινίες όπως Άγγλος ασθενής (1996) του Άντονι Μινγκέλα, οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης (2002) του Σκορσέζε,[13] και Τα πάθη του Χριστού (2004) του Μελ Γκίμπσον.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.