πνικτός

Ancient Greek

Etymology

Verbal adjective, from πνῑ́γω (pnī́gō, “to choke, stifle”) +‎ -τός (-tós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pnik.tós/ → /pnikˈtos/ → /pnikˈtos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pnik.tós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pnikˈtos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pnikˈtos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pnikˈtos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pnikˈtos/

Adjective

πνῐκτός • (pnĭktós) m (feminine πνῐκτή, neuter πνῐκτόν); first/second declension

1. strangled, choked
2. airtight, hermetic
3. baked or stewed

Inflection

First and second declension of πνῐκτός; πνῐκτή; πνῐκτόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		πνῐκτός pnĭktós	πνῐκτή pnĭktḗ	πνῐκτόν pnĭktón		πνῐκτώ pnĭktṓ	πνῐκτᾱ́ pnĭktā́	πνῐκτώ pnĭktṓ		πνῐκτοί pnĭktoí	πνῐκταί pnĭktaí	πνῐκτᾰ́ pnĭktắ
Genitive		πνῐκτοῦ pnĭktoû	πνῐκτῆς pnĭktês	πνῐκτοῦ pnĭktoû		πνῐκτοῖν pnĭktoîn	πνῐκταῖν pnĭktaîn	πνῐκτοῖν pnĭktoîn		πνῐκτῶν pnĭktôn	πνῐκτῶν pnĭktôn	πνῐκτῶν pnĭktôn
Dative		πνῐκτῷ pnĭktōî	πνῐκτῇ pnĭktēî	πνῐκτῷ pnĭktōî		πνῐκτοῖν pnĭktoîn	πνῐκταῖν pnĭktaîn	πνῐκτοῖν pnĭktoîn		πνῐκτοῖς pnĭktoîs	πνῐκταῖς pnĭktaîs	πνῐκτοῖς pnĭktoîs
Accusative		πνῐκτόν pnĭktón	πνῐκτήν pnĭktḗn	πνῐκτόν pnĭktón		πνῐκτώ pnĭktṓ	πνῐκτᾱ́ pnĭktā́	πνῐκτώ pnĭktṓ		πνῐκτούς pnĭktoús	πνῐκτᾱ́ς pnĭktā́s	πνῐκτᾰ́ pnĭktắ
Vocative		πνῐκτέ pnĭkté	πνῐκτή pnĭktḗ	πνῐκτόν pnĭktón		πνῐκτώ pnĭktṓ	πνῐκτᾱ́ pnĭktā́	πνῐκτώ pnĭktṓ		πνῐκτοί pnĭktoí	πνῐκταί pnĭktaí	πνῐκτᾰ́ pnĭktắ
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		πνῐκτῶς pnĭktôs				πνῐκτότερος pnĭktóteros				πνῐκτότᾰτος pnĭktótătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “πνικτός”, in Liddell & Scott (1940), A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πνικτός in Bailly, Anatole (1935), Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette