ἀναβαίνω

Ancient Greek

FWOTD – 26 December 2014

Alternative forms

• ἀμβαίνω (ambaínō) — Epic

Etymology

From ᾰ̓νᾰ- (ănă-, “up”) +‎ βαίνω (baínō, “to go”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.na.bǎi̯.nɔː/ → /a.naˈβɛ.no/ → /a.naˈve.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.na.bǎi̯.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.naˈbɛ.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.naˈβɛ.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.naˈve.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.naˈve.no/

Verb

ᾰ̓νᾰβαίνω • (ănăbaínō)

1. (transitive, intransitive) to go up, mount
   • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 1.497:

     ἠερίη δ’ ἀνέβη μέγαν οὐρανὸν Οὔλυμπόν τε

     ēeríē d’ anébē mégan ouranòn Oúlumpón te

     And at early morning she went up to great heaven and Olympus.

   • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 6.29:

     ἐκ γάρ τοι τούτων φάτις ἀνθρώπους ἀναβαίνει ἐσθλή

     ek gár toi toútōn phátis anthrṓpous anabaínei esthlḗ

     It is from things like these that good report goeth up among men.

   • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 10.493:

     νεκροῖς ἀμβαίνοντες

     nekroîs ambaínontes

     as they trod over dead men

   • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.131.2:

     οἳ δὲ νομίζουσι Διὶ μὲν ἐπὶ τὰ ὑψηλότατα τῶν ὀρέων ἀναβαίνοντες θυσίας ἔρδειν

     hoì dè nomízousi Diì mèn epì tà hupsēlótata tôn oréōn anabaínontes thusías érdein

     they customarily go up onto the highest parts of the mountains to make sacrifices

   1. (transitive, intransitive) to board a ship, embark
      • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 1.210:

        πρίν γε τὸν ἐς Τροίην ἀναβήμεναι

        prín ge tòn es Troíēn anabḗmenai

        before he embarked for the land of Troy

   2. (intransitive) to mount
      • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Cyropaedia 4.1.7:

        ἀναβὰς ἐπὶ τὸν ἵππον ἤλασε καὶ πρὸς Κυαξάρην ἐλθὼν

        anabàs epì tòn híppon ḗlase kaì pròs Kuaxárēn elthṑn

        he mounted his horse and rode away to Cyaxares

   3. (of rivers, intransitive) to rise
      • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 2.13.1:

        εἰ μὴ ἐπ’ ἑκκαίδεκα […] πήχεας ἀναβῇ τὸ ἐλάχιστον ὁ ποταμός

        ei mḕ ep’ hekkaídeka […] pḗkheas anabēî tò elákhiston ho potamós

        if the river does not rise at least twenty six […] feet

   4. (intransitive) to shoot up (rise rapidly)
      • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Oeconomicus 19.18:

        αὐτίκα ἄμπελος ἀναβαίνουσα μὲν ἐπὶ τὰ δένδρα

        autíka ámpelos anabaínousa mèn epì tà déndra

        For instance, the vine climbs the trees

   5. (Attic, intransitive, often with ἐπὶ τὸ βῆμα (epì tò bêma)) to mount the tribune, i.e. rise to speak
      • 330 BCE, Demosthenes, On the Crown 66:

        ἐκ παντὸς τοῦ χρόνου μέχρι τῆς ἡμέρας ἀφ’ ἧς αὐτὸς ἐπὶ τὸ βῆμ’ ἀνέβην

        ek pantòs toû khrónou mékhri tês hēméras aph’ hês autòs epì tò bêm’ anébēn

        from the dawn of history to the day when I first ascended the tribune

   6. (of animals, transitive, intransitive) to mount (i.e. to mate)
      • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.192.3
      • 446 BCE – 386 BCE, Aristophanes, Fragments 329
      • 280 BCE – 220 BCE, Philo of Byzantium, Compendium of Mechanics 1.651
   7. (of age)
      • 50 CE – 150 CE, Achilles Tatius, Leucippe and Clitophon 1.7
   8. (intransitive) to ascend to higher knowledge
      • 490 CE – 560 CE, Simplicius, On Aristotle's Physics 15.34
      • 490 CE – 560 CE, Simplicius, On Aristotle's Physics 9.30
      • 50 CE – 150 CE, Soranus, Collected Works 2.5
   9. (transitive) to surpass
      • 490 CE – 600 CE, John the Lydian, De Ostentis 22
2. (of events) to turn out
   • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 7.10.2:

     καὶ ἢν μὲν τῇ σὺ λέγεις ἀναβαίνῃ βασιλέι τὰ πρήγματα

     kaì ḕn mèn tēî sù légeis anabaínēi basiléi tà prḗgmata

     If the king's fortunes fare as you say

   • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Constitution of the Athenians 2.17:

     καὶ ἂν μέν τι κακὸν ἀναβαίνῃ ἀπὸ ὧν ὁ δῆμος ἐβούλευσεν

     kaì àn mén ti kakòn anabaínēi apò hôn ho dêmos eboúleusen

     And if anything bad results from the people's plans

   1. (intransitive, with καρδία (kardía)) to enter into one's heart
      • 50 CE – 100 CE, The Gospel of Luke 24:38:

        καὶ διὰ τί διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν;

        kaì dià tí dialogismoì anabaínousin en tēî kardíāi humôn?

        "Why do doubts arise in your hearts?"

   2. (intransitive) to come to, pass to
      • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 7.205.1:

        οὕτω δὴ ἐς Λεωνίδην ἀνέβαινε ἡ βασιληίη

        hoútō dḕ es Leōnídēn anébaine hē basilēíē

        The kingship therefore passed to Leonidas

3. (intransitive) to go back
   • 460 BCE – 370 BCE, Democritus, Collected Works 144a
   • 161 CE – 180 CE, Hermogenes, On Invention 2.2

Inflection

   Present: ᾰ̓νᾰβαίνω, ᾰ̓νᾰβαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νᾰβαίνω	ᾰ̓νᾰβαίνεις	ᾰ̓νᾰβαίνει	ᾰ̓νᾰβαίνετον	ᾰ̓νᾰβαίνετον	ᾰ̓νᾰβαίνομεν	ᾰ̓νᾰβαίνετε	ᾰ̓νᾰβαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓νᾰβαίνω	ᾰ̓νᾰβαίνῃς	ᾰ̓νᾰβαίνῃ	ᾰ̓νᾰβαίνητον	ᾰ̓νᾰβαίνητον	ᾰ̓νᾰβαίνωμεν	ᾰ̓νᾰβαίνητε	ᾰ̓νᾰβαίνωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νᾰβαίνοιμῐ	ᾰ̓νᾰβαίνοις	ᾰ̓νᾰβαίνοι	ᾰ̓νᾰβαίνοιτον	ᾰ̓νᾰβαινοίτην	ᾰ̓νᾰβαίνοιμεν	ᾰ̓νᾰβαίνοιτε	ᾰ̓νᾰβαίνοιεν
	imperative		ᾰ̓νᾰ́βαινε	ᾰ̓νᾰβαινέτω	ᾰ̓νᾰβαίνετον	ᾰ̓νᾰβαινέτων		ᾰ̓νᾰβαίνετε	ᾰ̓νᾰβαινόντων
middle/ passive	indicative	ᾰ̓νᾰβαίνομαι	ᾰ̓νᾰβαίνῃ / ᾰ̓νᾰβαίνει	ᾰ̓νᾰβαίνεται	ᾰ̓νᾰβαίνεσθον	ᾰ̓νᾰβαίνεσθον	ᾰ̓νᾰβαινόμεθᾰ	ᾰ̓νᾰβαίνεσθε	ᾰ̓νᾰβαίνονται
	subjunctive	ᾰ̓νᾰβαίνωμαι	ᾰ̓νᾰβαίνῃ	ᾰ̓νᾰβαίνηται	ᾰ̓νᾰβαίνησθον	ᾰ̓νᾰβαίνησθον	ᾰ̓νᾰβαινώμεθᾰ	ᾰ̓νᾰβαίνησθε	ᾰ̓νᾰβαίνωνται
	optative	ᾰ̓νᾰβαινοίμην	ᾰ̓νᾰβαίνοιο	ᾰ̓νᾰβαίνοιτο	ᾰ̓νᾰβαίνοισθον	ᾰ̓νᾰβαινοίσθην	ᾰ̓νᾰβαινοίμεθᾰ	ᾰ̓νᾰβαίνοισθε	ᾰ̓νᾰβαίνοιντο
	imperative		ᾰ̓νᾰβαίνου	ᾰ̓νᾰβαινέσθω	ᾰ̓νᾰβαίνεσθον	ᾰ̓νᾰβαινέσθων		ᾰ̓νᾰβαίνεσθε	ᾰ̓νᾰβαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ᾰ̓νᾰβαίνειν				ᾰ̓νᾰβαίνεσθαι
participle	m	ᾰ̓νᾰβαίνων				ᾰ̓νᾰβαινόμενος
	f	ᾰ̓νᾰβαίνουσᾰ				ᾰ̓νᾰβαινομένη
	n	ᾰ̓νᾰβαῖνον				ᾰ̓νᾰβαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ᾰ̓νέβαινον, ᾰ̓νεβαινόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νέβαινον	ᾰ̓νέβαινες	ᾰ̓νέβαινε(ν)	ᾰ̓νεβαίνετον	ᾰ̓νεβαινέτην	ᾰ̓νεβαίνομεν	ᾰ̓νεβαίνετε	ᾰ̓νέβαινον
middle/ passive	indicative	ᾰ̓νεβαινόμην	ᾰ̓νεβαίνου	ᾰ̓νεβαίνετο	ᾰ̓νεβαίνεσθον	ᾰ̓νεβαινέσθην	ᾰ̓νεβαινόμεθᾰ	ᾰ̓νεβαίνεσθε	ᾰ̓νεβαίνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ᾰ̓νᾰβήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ᾰ̓νᾰβήσομαι	ᾰ̓νᾰβήσῃ / ᾰ̓νᾰβήσει	ᾰ̓νᾰβήσεται	ᾰ̓νᾰβήσεσθον	ᾰ̓νᾰβήσεσθον	ᾰ̓νᾰβησόμεθᾰ	ᾰ̓νᾰβήσεσθε	ᾰ̓νᾰβήσονται
	optative	ᾰ̓νᾰβησοίμην	ᾰ̓νᾰβήσοιο	ᾰ̓νᾰβήσοιτο	ᾰ̓νᾰβήσοισθον	ᾰ̓νᾰβησοίσθην	ᾰ̓νᾰβησοίμεθᾰ	ᾰ̓νᾰβήσοισθε	ᾰ̓νᾰβήσοιντο
					middle
infinitive					ᾰ̓νᾰβήσεσθαι
participle	m				ᾰ̓νᾰβησόμενος
	f				ᾰ̓νᾰβησομένη
	n				ᾰ̓νᾰβησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ᾰ̓νέβην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νέβην	ᾰ̓νέβης	ᾰ̓νέβη	ᾰ̓νέβητον	ᾰ̓νεβήτην	ᾰ̓νέβημεν	ᾰ̓νέβητε	ᾰ̓νέβησᾰν
	subjunctive	ᾰ̓νᾰβῶ	ᾰ̓νᾰβῇς	ᾰ̓νᾰβῇ	ᾰ̓νᾰβῆτον	ᾰ̓νᾰβῆτον	ᾰ̓νᾰβῶμεν	ᾰ̓νᾰβῆτε	ᾰ̓νᾰβῶσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νᾰβαίην	ᾰ̓νᾰβαίης	ᾰ̓νᾰβαίη	ᾰ̓νᾰβαῖτον / ᾰ̓νᾰβαίητον	ᾰ̓νᾰβαίτην / ᾰ̓νᾰβαιήτην	ᾰ̓νᾰβαῖμεν / ᾰ̓νᾰβαίημεν	ᾰ̓νᾰβαῖτε / ᾰ̓νᾰβαίητε	ᾰ̓νᾰβαῖεν / ᾰ̓νᾰβαίησᾰν
	imperative		ᾰ̓νᾰ́βηθῐ	ᾰ̓νᾰβήτω	ᾰ̓νᾰ́βητον	ᾰ̓νᾰβήτων		ᾰ̓νᾰ́βητε	ᾰ̓νᾰβᾰ́ντων
		active
infinitive		ᾰ̓νᾰβῆναι
participle	m	ᾰ̓νᾰβᾱ́ς
	f	ᾰ̓νᾰβᾶσᾰ
	n	ᾰ̓νᾰβᾰ́ν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ᾰ̓νεβᾰ́θην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
passive	indicative	ᾰ̓νεβᾰ́θην	ᾰ̓νεβᾰ́θης	ᾰ̓νεβᾰ́θη	ᾰ̓νεβᾰ́θητον	ᾰ̓νεβᾰθήτην	ᾰ̓νεβᾰ́θημεν	ᾰ̓νεβᾰ́θητε	ᾰ̓νεβᾰ́θησᾰν
	subjunctive	ᾰ̓νᾰβᾰθῶ	ᾰ̓νᾰβᾰθῇς	ᾰ̓νᾰβᾰθῇ	ᾰ̓νᾰβᾰθῆτον	ᾰ̓νᾰβᾰθῆτον	ᾰ̓νᾰβᾰθῶμεν	ᾰ̓νᾰβᾰθῆτε	ᾰ̓νᾰβᾰθῶσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νᾰβᾰθείην	ᾰ̓νᾰβᾰθείης	ᾰ̓νᾰβᾰθείη	ᾰ̓νᾰβᾰθεῖτον / ᾰ̓νᾰβᾰθείητον	ᾰ̓νᾰβᾰθείτην / ᾰ̓νᾰβᾰθειήτην	ᾰ̓νᾰβᾰθεῖμεν / ᾰ̓νᾰβᾰθείημεν	ᾰ̓νᾰβᾰθεῖτε / ᾰ̓νᾰβᾰθείητε	ᾰ̓νᾰβᾰθεῖεν / ᾰ̓νᾰβᾰθείησᾰν
	imperative		ᾰ̓νᾰβᾰ́θητῐ	ᾰ̓νᾰβᾰθήτω	ᾰ̓νᾰβᾰ́θητον	ᾰ̓νᾰβᾰθήτων		ᾰ̓νᾰβᾰ́θητε	ᾰ̓νᾰβᾰθέντων
							passive
infinitive							ᾰ̓νᾰβᾰθῆναι
participle	m						ᾰ̓νᾰβᾰθείς
	f						ᾰ̓νᾰβᾰθεῖσᾰ
	n						ᾰ̓νᾰβᾰθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ᾰ̓νέβησᾰ, ᾰ̓νεβησᾰ́μην (active in causal sense)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νέβησᾰ	ᾰ̓νέβησᾰς	ᾰ̓νέβησε(ν)	ᾰ̓νεβήσᾰτον	ᾰ̓νεβησᾰ́την	ᾰ̓νεβήσᾰμεν	ᾰ̓νεβήσᾰτε	ᾰ̓νέβησᾰν
	subjunctive	ᾰ̓νᾰβήσω	ᾰ̓νᾰβήσῃς	ᾰ̓νᾰβήσῃ	ᾰ̓νᾰβήσητον	ᾰ̓νᾰβήσητον	ᾰ̓νᾰβήσωμεν	ᾰ̓νᾰβήσητε	ᾰ̓νᾰβήσωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νᾰβήσαιμῐ	ᾰ̓νᾰβήσειᾰς / ᾰ̓νᾰβήσαις	ᾰ̓νᾰβήσειε(ν) / ᾰ̓νᾰβήσαι	ᾰ̓νᾰβήσαιτον	ᾰ̓νᾰβησαίτην	ᾰ̓νᾰβήσαιμεν	ᾰ̓νᾰβήσαιτε	ᾰ̓νᾰβήσειᾰν / ᾰ̓νᾰβήσαιεν
	imperative		ᾰ̓νᾰ́βησον	ᾰ̓νᾰβησᾰ́τω	ᾰ̓νᾰβήσᾰτον	ᾰ̓νᾰβησᾰ́των		ᾰ̓νᾰβήσᾰτε	ᾰ̓νᾰβησᾰ́ντων
middle	indicative	ᾰ̓νεβησᾰ́μην	ᾰ̓νεβήσω	ᾰ̓νεβήσᾰτο	ᾰ̓νεβήσᾰσθον	ᾰ̓νεβησᾰ́σθην	ᾰ̓νεβησᾰ́μεθᾰ	ᾰ̓νεβήσᾰσθε	ᾰ̓νεβήσᾰντο
	subjunctive	ᾰ̓νᾰβήσωμαι	ᾰ̓νᾰβήσῃ	ᾰ̓νᾰβήσηται	ᾰ̓νᾰβήσησθον	ᾰ̓νᾰβήσησθον	ᾰ̓νᾰβησώμεθᾰ	ᾰ̓νᾰβήσησθε	ᾰ̓νᾰβήσωνται
	optative	ᾰ̓νᾰβησαίμην	ᾰ̓νᾰβήσαιο	ᾰ̓νᾰβήσαιτο	ᾰ̓νᾰβήσαισθον	ᾰ̓νᾰβησαίσθην	ᾰ̓νᾰβησαίμεθᾰ	ᾰ̓νᾰβήσαισθε	ᾰ̓νᾰβήσαιντο
	imperative		ᾰ̓νᾰ́βησαι	ᾰ̓νᾰβησᾰ́σθω	ᾰ̓νᾰβήσᾰσθον	ᾰ̓νᾰβησᾰ́σθων		ᾰ̓νᾰβήσᾰσθε	ᾰ̓νᾰβησᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ᾰ̓νᾰβῆσαι			ᾰ̓νᾰβήσᾰσθαι
participle	m	ᾰ̓νᾰβήσᾱς			ᾰ̓νᾰβησᾰ́μενος
	f	ᾰ̓νᾰβήσᾱσᾰ			ᾰ̓νᾰβησᾰμένη
	n	ᾰ̓νᾰβῆσᾰν			ᾰ̓νᾰβησᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ᾰ̓νᾰβέβηκᾰ, ᾰ̓νᾰβέβᾰμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νᾰβέβηκᾰ	ᾰ̓νᾰβέβηκᾰς	ᾰ̓νᾰβέβηκε(ν)	ᾰ̓νᾰβεβήκᾰτον	ᾰ̓νᾰβεβήκᾰτον	ᾰ̓νᾰβεβήκᾰμεν	ᾰ̓νᾰβεβήκᾰτε	ᾰ̓νᾰβεβήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓νᾰβεβήκω	ᾰ̓νᾰβεβήκῃς	ᾰ̓νᾰβεβήκῃ	ᾰ̓νᾰβεβήκητον	ᾰ̓νᾰβεβήκητον	ᾰ̓νᾰβεβήκωμεν	ᾰ̓νᾰβεβήκητε	ᾰ̓νᾰβεβήκωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νᾰβεβήκοιμῐ / ᾰ̓νᾰβεβηκοίην	ᾰ̓νᾰβεβήκοις / ᾰ̓νᾰβεβηκοίης	ᾰ̓νᾰβεβήκοι / ᾰ̓νᾰβεβηκοίη	ᾰ̓νᾰβεβήκοιτον	ᾰ̓νᾰβεβηκοίτην	ᾰ̓νᾰβεβήκοιμεν	ᾰ̓νᾰβεβήκοιτε	ᾰ̓νᾰβεβήκοιεν
	imperative		ᾰ̓νᾰβέβηκε	ᾰ̓νᾰβεβηκέτω	ᾰ̓νᾰβεβήκετον	ᾰ̓νᾰβεβηκέτων		ᾰ̓νᾰβεβήκετε	ᾰ̓νᾰβεβηκόντων
middle/ passive	indicative	ᾰ̓νᾰβέβᾰμαι	ᾰ̓νᾰβέβᾰσαι	ᾰ̓νᾰβέβᾰται	ᾰ̓νᾰβέβᾰσθον	ᾰ̓νᾰβέβᾰσθον	ᾰ̓νᾰβεβᾰ́μεθᾰ	ᾰ̓νᾰβέβᾰσθε	ᾰ̓νᾰβέβᾰνται
	subjunctive	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένος ὦ	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένος ᾖς	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένος ᾖ	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένω ἦτον	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένω ἦτον	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένοι ὦμεν	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένοι ἦτε	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένος εἴην	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένος εἴης	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένος εἴη	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένω εἴητον / εἶτον	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένω εἰήτην / εἴτην	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένοι εἴημεν / εἶμεν	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένοι εἴητε / εἶτε	ᾰ̓νᾰβεβᾰμένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ᾰ̓νᾰβέβᾰσο	ᾰ̓νᾰβεβᾰ́σθω	ᾰ̓νᾰβέβᾰσθον	ᾰ̓νᾰβεβᾰ́σθων		ᾰ̓νᾰβέβᾰσθε	ᾰ̓νᾰβεβᾰ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		ᾰ̓νᾰβεβηκέναι				ᾰ̓νᾰβεβᾰ́σθαι
participle	m	ᾰ̓νᾰβεβηκώς				ᾰ̓νᾰβεβᾰμένος
	f	ᾰ̓νᾰβεβηκυῖᾰ				ᾰ̓νᾰβεβᾰμένη
	n	ᾰ̓νᾰβεβηκός				ᾰ̓νᾰβεβᾰμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Antonyms

• καταβαίνω (katabaínō)

Derived terms

• δῠσᾰνᾰ́βᾰτος (dŭsănắbătos)
• εἰσᾰνᾰβαίνω (eisănăbaínō)
• ἐξᾰνᾰβαίνω (exănăbaínō)
• ἐπᾰνᾰβαίνω (epănăbaínō)
• ῐ̔ππᾰνᾰβᾰ́της (hĭppănăbắtēs)
• νεκῠάμβᾰτος (nekŭámbătos)
• ὀπῐσαμβώ (opĭsambṓ)
• πᾰρᾰνᾰβαίνω (părănăbaínō)
• προᾰνᾰβαίνω (proănăbaínō)
• προσᾰνᾰβαίνω (prosănăbaínō)
• σῠνᾰνᾰβαίνω (sŭnănăbaínō)
• ῠ̔περᾰνᾰβαίνω (hŭperănăbaínō)

Related terms

• ᾰ̓νᾰβᾰ́δην (ănăbắdēn)
• ᾰ̓νᾰβᾰδόν (ănăbădón)
• ᾰ̓νᾰβᾰήρῐον (ănăbăḗrĭon)
• ᾰ̓νᾰβαθμῐ́ς (ănăbathmĭ́s)
• ᾰ̓νᾰβαθμός (ănăbathmós)
• ᾰ̓νᾰ́βαθρον (ănắbathron)
• ᾰ̓νᾰβάσῐον (ănăbásĭon)
• ᾰ̓νᾰ́βᾰσῐς (ănắbăsĭs)
• ᾰ̓νᾰβασμός (ănăbasmós)
• ᾰ̓νᾰβᾰτέον (ănăbătéon)
• ᾰ̓νᾰβάτης (ănăbátēs)
• ᾰ̓νᾰβᾰτῐκός (ănăbătĭkós)
• ᾰ̓νᾰβᾰτός (ănăbătós)
• ᾰ̓νᾰβῐβάζω (ănăbĭbázō)

Descendants

• Translingual: Anabaena, Anabas
• Greek: Medieval Byzantine Greek: ἀνεβαίνω (anebaínō) and Modern. Monotonic script: ανεβαίνω

Further reading

• “ἀναβαίνω”, in Liddell & Scott (1940), A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἀναβαίνω”, in Liddell & Scott (1889), An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “ἀναβαίνω”, in Autenrieth, Georg (1891), A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• ἀναβαίνω in Bailly, Anatole (1935), Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀναβαίνω in Cunliffe, Richard J. (1924), A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• ἀναβαίνω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)
• “ἀναβαίνω”, in Slater, William J. (1969), Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• G305 in Strong, James (1979), Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible