afhakken

Dutch

Etymology

From af +‎ hakken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfɦɑkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧hak‧ken

Verb

afhakken

1. (transitive) to hack/chop off, to sever
2. (transitive) to truncate

Conjugation

Conjugation of afhakken (weak, separable)
infinitive	afhakken
past singular	hakte af
past participle	afgehakt
infinitive	afhakken
gerund	afhakken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hak af	hakte af	afhak	afhakte
2nd person sing. (jij)	hakt af, hak af2	hakte af	afhakt	afhakte
2nd person sing. (u)	hakt af	hakte af	afhakt	afhakte
2nd person sing. (gij)	hakt af	hakte af	afhakt	afhakte
3rd person singular	hakt af	hakte af	afhakt	afhakte
plural	hakken af	hakten af	afhakken	afhakten
subjunctive sing.1	hakke af	hakte af	afhakke	afhakte
subjunctive plur.1	hakken af	hakten af	afhakken	afhakten
imperative sing.	hak af
imperative plur.1	hakt af
participles	afhakkend	afgehakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afhakking

Anagrams

• hakken af