afstompen

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ stompen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌstɔm.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧stom‧pen

Verb

afstompen

1. (transitive, literal) to blunt, to make blunt (of sharp objects)
2. (transitive) to dull, to numb (of other objects or faculties)
3. (transitive) to numb, to make apathetic (of minds and people)

Conjugation

Conjugation of afstompen (weak, separable)
infinitive	afstompen
past singular	stompte af
past participle	afgestompt
infinitive	afstompen
gerund	afstompen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stomp af	stompte af	afstomp	afstompte
2nd person sing. (jij)	stompt af, stomp af2	stompte af	afstompt	afstompte
2nd person sing. (u)	stompt af	stompte af	afstompt	afstompte
2nd person sing. (gij)	stompt af	stompte af	afstompt	afstompte
3rd person singular	stompt af	stompte af	afstompt	afstompte
plural	stompen af	stompten af	afstompen	afstompten
subjunctive sing.1	stompe af	stompte af	afstompe	afstompte
subjunctive plur.1	stompen af	stompten af	afstompen	afstompten
imperative sing.	stomp af
imperative plur.1	stompt af
participles	afstompend	afgestompt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afstomping