afwijken

Dutch

Etymology

From af +‎ wijken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfʋɛi̯kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧wij‧ken

Verb

afwijken

1. (intransitive, dated) to go away, to leave [with van ‘from’]
2. (intransitive) to deviate
3. (intransitive) to differ

Conjugation

Conjugation of afwijken (strong class 1, separable)
infinitive	afwijken
past singular	week af
past participle	afgeweken
infinitive	afwijken
gerund	afwijken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wijk af	week af	afwijk	afweek
2nd person sing. (jij)	wijkt af, wijk af2	week af	afwijkt	afweek
2nd person sing. (u)	wijkt af	week af	afwijkt	afweek
2nd person sing. (gij)	wijkt af	weekt af	afwijkt	afweekt
3rd person singular	wijkt af	week af	afwijkt	afweek
plural	wijken af	weken af	afwijken	afweken
subjunctive sing.1	wijke af	weke af	afwijke	afweke
subjunctive plur.1	wijken af	weken af	afwijken	afweken
imperative sing.	wijk af
imperative plur.1	wijkt af
participles	afwijkend	afgeweken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afwijkend
• afwijker
• afwijking

Anagrams

• wijken af