beangstigen

See also: beängstigen

Dutch

Etymology

From angstig +‎ be- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈɑŋstəɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧ang‧sti‧gen

Verb

beangstigen

1. (transitive) to make anxious, to make fearful, to alarm

Conjugation

Conjugation of beangstigen (weak, prefixed)
infinitive	beangstigen
past singular	beangstigde
past participle	beangstigd
infinitive	beangstigen
gerund	beangstigen n
	present tense	past tense
1st person singular	beangstig	beangstigde
2nd person sing. (jij)	beangstigt, beangstig2	beangstigde
2nd person sing. (u)	beangstigt	beangstigde
2nd person sing. (gij)	beangstigt	beangstigde
3rd person singular	beangstigt	beangstigde
plural	beangstigen	beangstigden
subjunctive sing.1	beangstige	beangstigde
subjunctive plur.1	beangstigen	beangstigden
imperative sing.	beangstig
imperative plur.1	beangstigt
participles	beangstigend	beangstigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.