bedijken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bediken. Equivalent to dijk +‎ be- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈdɛi̯.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧dij‧ken
• Rhymes: -ɛi̯kən

Verb

bedijken

1. (transitive) to dyke, to confine or protect with dykes (in relation to bodies of water and parts of land)

Conjugation

Conjugation of bedijken (weak, prefixed)
infinitive	bedijken
past singular	bedijkte
past participle	bedijkt
infinitive	bedijken
gerund	bedijken n
	present tense	past tense
1st person singular	bedijk	bedijkte
2nd person sing. (jij)	bedijkt, bedijk2	bedijkte
2nd person sing. (u)	bedijkt	bedijkte
2nd person sing. (gij)	bedijkt	bedijkte
3rd person singular	bedijkt	bedijkte
plural	bedijken	bedijkten
subjunctive sing.1	bedijke	bedijkte
subjunctive plur.1	bedijken	bedijkten
imperative sing.	bedijk
imperative plur.1	bedijkt
participles	bedijkend	bedijkt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bedijking