bedroeven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bedroeven. Equivalent to be- +‎ droeven.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈdruvə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧droe‧ven
• Rhymes: -uvən

Verb

bedroeven

1. (transitive) to grieve, sadden

Conjugation

Conjugation of bedroeven (weak, prefixed)
infinitive	bedroeven
past singular	bedroefde
past participle	bedroefd
infinitive	bedroeven
gerund	bedroeven n
	present tense	past tense
1st person singular	bedroef	bedroefde
2nd person sing. (jij)	bedroeft, bedroef2	bedroefde
2nd person sing. (u)	bedroeft	bedroefde
2nd person sing. (gij)	bedroeft	bedroefde
3rd person singular	bedroeft	bedroefde
plural	bedroeven	bedroefden
subjunctive sing.1	bedroeve	bedroefde
subjunctive plur.1	bedroeven	bedroefden
imperative sing.	bedroef
imperative plur.1	bedroeft
participles	bedroevend	bedroefd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bedroefd
• bedroeving

Descendants

• Afrikaans: bedroef
• → Aukan: buduufu

Middle Dutch

Etymology

From be- +‎ droeven.

Verb

bedroeven

1. to disturb, to confuse
2. to make sad

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

• Dutch: bedroeven
• Limburgish: bedreuve, bedruueve

Further reading

• “bedroeven”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E.; Verdam, J. (1885–1929), “bedroeven”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN