bleikja

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpleiːca/

  Rhymes: -eiːca

Etymology 1

From Old Norse bleikja, from Proto-Germanic *blaikijǭ.

Noun

bleikja f (genitive singular bleikju, nominative plural bleikjur)

1. pale colour
2. light clay
3. char (Salvelinus), especially Arctic char (Salvelinus alpinus)
4. Lyngbye's sedge (Carex lyngbyei) (in Carex subg. Carex)

Declension

Declension of bleikja (feminine)

	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	bleikja	bleikjan	bleikjur	bleikjurnar
accusative	bleikju	bleikjuna	bleikjur	bleikjurnar
dative	bleikju	bleikjunni	bleikjum	bleikjunum
genitive	bleikju	bleikjunnar	bleikja	bleikjanna

Etymology 2

From Old Norse bleikja, from Proto-Germanic *blaikijaną, from *blaikaz, whence bleikur.

Verb

bleikja (weak verb, third-person singular past indicative bleikti, supine bleikt)

1. to bleach

Conjugation

bleikja – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að bleikja
supine sagnbót		bleikt
present participle lýsingarháttur nútíðar		bleikjandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	bleiki	bleikti		bleiki	bleikti
	þú	bleikir	bleiktir		bleikir	bleiktir
	hann, hún, það	bleikir	bleikti		bleiki	bleikti
plural	við	bleikjum	bleiktum		bleikjum	bleiktum
	þið	bleikið	bleiktuð		bleikið	bleiktuð
	þeir, þær, þau	bleikja	bleiktu		bleiki	bleiktu
		imperative boðháttur
singular	þú	bleik (þú), bleiktu
plural	þið	bleikið (þið), bleikiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bleikjast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að bleikjast
supine sagnbót		bleikst
present participle lýsingarháttur nútíðar		bleikjandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	bleikist	bleiktist		bleikist	bleiktist
	þú	bleikist	bleiktist		bleikist	bleiktist
	hann, hún, það	bleikist	bleiktist		bleikist	bleiktist
plural	við	bleikjumst	bleiktumst		bleikjumst	bleiktumst
	þið	bleikist	bleiktust		bleikist	bleiktust
	þeir, þær, þau	bleikjast	bleiktust		bleikist	bleiktust
		imperative boðháttur
singular	þú	bleikst (þú), bleikstu
plural	þið	bleikist (þið), bleikisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bleiktur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bleiktur	bleikt	bleikt	bleiktir	bleiktar	bleikt
accusative (þolfall)	bleiktan	bleikta	bleikt	bleikta	bleiktar	bleikt
dative (þágufall)	bleiktum	bleiktri	bleiktu	bleiktum	bleiktum	bleiktum
genitive (eignarfall)	bleikts	bleiktrar	bleikts	bleiktra	bleiktra	bleiktra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bleikti	bleikta	bleikta	bleiktu	bleiktu	bleiktu
accusative (þolfall)	bleikta	bleiktu	bleikta	bleiktu	bleiktu	bleiktu
dative (þágufall)	bleikta	bleiktu	bleikta	bleiktu	bleiktu	bleiktu
genitive (eignarfall)	bleikta	bleiktu	bleikta	bleiktu	bleiktu	bleiktu

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon (1989), Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• bleika, bleike, bleikje (verb)

Etymology

From Old Norse bleikja, from Proto-Germanic *blaikijaną. Akin to English bleach.

Verb

bleikja (present tense bleikjer, past tense bleikte, past participle bleikt, passive infinitive bleikjast, present participle bleikjande, imperative bleik)

1. (transitive) to bleach, whiten

Noun

bleikja f (definite singular bleikja, indefinite plural bleikjer or bleikjor, definite plural bleikjene or bleikjone)

1. (pre-2012) alternative form of bleikje
2. definite singular of bleikje

References

• “bleikja” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *blaikijaną.

Verb

bleikja

1. to bleach

Conjugation

Conjugation of bleikja — active (weak class 1)

infinitive	bleikja
present participle	bleikjandi
past participle	bleiktr
	indicative			subjunctive
	present	past		present	past
1st person singular	bleiki	bleikta		bleikja	bleikta
2nd person singular	bleikir	bleiktir		bleikir	bleiktir
3rd person singular	bleikir	bleikti		bleiki	bleikti
1st person plural	bleikjum	bleiktum		bleikim	bleiktim
2nd person plural	bleikið	bleiktuð		bleikið	bleiktið
3rd person plural	bleikja	bleiktu		bleiki	bleikti
imperative	present
2nd person singular	bleik, bleiki
1st person plural	bleikjum
2nd person plural	bleikið

Conjugation of bleikja — mediopassive (weak class 1)

infinitive	bleikjask
present participle	bleikjandisk
past participle	bleikzk
	indicative			subjunctive
	present	past		present	past
1st person singular	bleikjumk	bleiktumk		bleikjumk	bleiktumk
2nd person singular	bleikisk	bleiktisk		bleikisk	bleiktisk
3rd person singular	bleikisk	bleiktisk		bleikisk	bleiktisk
1st person plural	bleikjumsk	bleiktumsk		bleikimsk	bleiktimsk
2nd person plural	bleikizk	bleiktuzk		bleikizk	bleiktizk
3rd person plural	bleikjask	bleiktusk		bleikisk	bleiktisk
imperative	present
2nd person singular	bleiksk, bleikisk
1st person plural	bleikjumsk
2nd person plural	bleikizk

Related terms

• bleikr

Descendants

• Icelandic: bleikja
• Faroese: bleikja
• Norwegian Nynorsk: bleikja
  • → Norwegian Bokmål: bleike
• Old Swedish: blēkia
  • Swedish: bleka
• Danish: blege
  • Norwegian Bokmål: bleke

Further reading

• Zoëga, Geir T. (1910), “bleikja”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive