circuleren

Dutch

Etymology

Borrowed from French circuler, from Latin circulāre.

Pronunciation

• IPA^(key): /sɪr.kyˈleː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: cir‧cu‧le‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

circuleren

1. (transitive, intransitive) to circulate (to (cause to) move in circles)
2. (transitive, intransitive) to circulate, to spread

Conjugation

Conjugation of circuleren (weak)
infinitive	circuleren
past singular	circuleerde
past participle	gecirculeerd
infinitive	circuleren
gerund	circuleren n
	present tense	past tense
1st person singular	circuleer	circuleerde
2nd person sing. (jij)	circuleert, circuleer2	circuleerde
2nd person sing. (u)	circuleert	circuleerde
2nd person sing. (gij)	circuleert	circuleerde
3rd person singular	circuleert	circuleerde
plural	circuleren	circuleerden
subjunctive sing.1	circulere	circuleerde
subjunctive plur.1	circuleren	circuleerden
imperative sing.	circuleer
imperative plur.1	circuleert
participles	circulerend	gecirculeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• circulering
• hercirculeren
• recirculeren

Related terms

• circulair
• circulaire
• circulariteit
• circulatie
• cirkel

References

• van der Sijs, Nicoline, editor (2010), “circuleren”, in Etymologiebank, Meertens Institute