diefte

Dutch

Etymology

From Middle Dutch diefte, from Old Dutch *thiuvitha, *thiofta, from Proto-Germanic *þiubiþō. Equivalent to dief (“thief”) +‎ -te. Cognate with English theft.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdif.tə/
• Hyphenation: dief‧te

Noun

diefte f (uncountable, no diminutive)

1. (obsolete or dialectal) theft

Synonyms

• diefstal

Middle Dutch

Alternative forms

• diefde

Etymology

From Old Dutch *thiuvitha, *thiofta, from Proto-Germanic *þiubiþō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdiəftə/, /ˈdiftə/

Noun

diefte f

1. theft

   Synonyms: stal, diefstal

Inflection

Weak feminine noun

	singular	plural
nominative	diefte	dieften
accusative	diefte	dieften
genitive	diefte, dieften	dieften
dative	diefte, dieften	dieften

Descendants

• Dutch: diefte (dialectal)
  • Afrikaans: diefte

Further reading

• “diefte”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E.; Verdam, J. (1885–1929), “diefte”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN