doordraaien

Dutch

Etymology

From door +‎ draaien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːrˌdraːi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: door‧draai‧en

Verb

doordraaien

1. (transitive, intransitive) to keep turning, keep running
2. (intransitive) of perishable products available at an auction, to be destroyed or used for other purposes when left unsold
3. (intransitive) to freak out, lose one's mind, go crazy

Conjugation

Conjugation of doordraaien (weak, separable)
infinitive	doordraaien
past singular	draaide door
past participle	doorgedraaid
infinitive	doordraaien
gerund	doordraaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	draai door	draaide door	doordraai	doordraaide
2nd person sing. (jij)	draait door, draai door2	draaide door	doordraait	doordraaide
2nd person sing. (u)	draait door	draaide door	doordraait	doordraaide
2nd person sing. (gij)	draait door	draaide door	doordraait	doordraaide
3rd person singular	draait door	draaide door	doordraait	doordraaide
plural	draaien door	draaiden door	doordraaien	doordraaiden
subjunctive sing.1	draaie door	draaide door	doordraaie	doordraaide
subjunctive plur.1	draaien door	draaiden door	doordraaien	doordraaiden
imperative sing.	draai door
imperative plur.1	draait door
participles	doordraaiend	doorgedraaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.