eindigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch endigen, replacing older enden; by surface analysis, eindig +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɛi̯ndəɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ein‧di‧gen

Verb

eindigen

1. (intransitive) to end, to finish, to conclude, to come to an end

Conjugation

Conjugation of eindigen (weak)
infinitive	eindigen
past singular	eindigde
past participle	geëindigd
infinitive	eindigen
gerund	eindigen n
	present tense	past tense
1st person singular	eindig	eindigde
2nd person sing. (jij)	eindigt, eindig2	eindigde
2nd person sing. (u)	eindigt	eindigde
2nd person sing. (gij)	eindigt	eindigde
3rd person singular	eindigt	eindigde
plural	eindigen	eindigden
subjunctive sing.1	eindige	eindigde
subjunctive plur.1	eindigen	eindigden
imperative sing.	eindig
imperative plur.1	eindigt
participles	eindigend	geëindigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• beëindigen
• voleindigen

Descendants

• Afrikaans: eindig