erja

erja (weak verb, third-person singular past indicative erjaði, supine erjað)

More information infinitive nafnháttur, supine sagnbót ...

*erja* – active voice (*germynd*)
infinitive nafnháttur	að erja
supine sagnbót	erjað
present participle lýsingarháttur nútíðar	erjandi

	indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
	present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
singular	ég	erja	erjaði	erji	erjaði
þú	erjar	erjaðir	erjir	erjaðir
hann, hún, það	erjar	erjaði	erji	erjaði
plural	við	erjum	erjuðum	erjum	erjuðum
þið	erjið	erjuðuð	erjið	erjuðuð
þeir, þær, þau	erja	erjuðu	erji	erjuðu

	imperative boðháttur
singular	þú	erja (þú), erjaðu
plural	þið	erjið (þið), erjiði¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

More information infinitive nafnháttur, supine sagnbót ...

*erjast* – mediopassive voice (*miðmynd*)
infinitive nafnháttur	að erjast
supine sagnbót	erjast
present participle lýsingarháttur nútíðar	erjandist (rare; see appendix)

	indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
	present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
singular	ég	erjast	erjaðist	erjist	erjaðist
þú	erjast	erjaðist	erjist	erjaðist
hann, hún, það	erjast	erjaðist	erjist	erjaðist
plural	við	erjumst	erjuðumst	erjumst	erjuðumst
þið	erjist	erjuðust	erjist	erjuðust
þeir, þær, þau	erjast	erjuðust	erjist	erjuðust

	imperative boðháttur
singular	þú	erjast (þú), erjastu
plural	þið	erjist (þið), erjisti¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

More information strong declension (sterk beyging), singular (eintala) ...

*erjaður* — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)	plural (fleirtala)
masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	erjaður	erjuð	erjað	erjaðir	erjaðar	erjuð
accusative (þolfall)	erjaðan	erjaða	erjað	erjaða	erjaðar	erjuð
dative (þágufall)	erjuðum	erjaðri	erjuðu	erjuðum	erjuðum	erjuðum
genitive (eignarfall)	erjaðs	erjaðrar	erjaðs	erjaðra	erjaðra	erjaðra

weak declension (veik beyging)	singular (eintala)	plural (fleirtala)
masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	erjaði	erjaða	erjaða	erjuðu	erjuðu	erjuðu
accusative (þolfall)	erjaða	erjuðu	erjaða	erjuðu	erjuðu	erjuðu
dative (þágufall)	erjaða	erjuðu	erjaða	erjuðu	erjuðu	erjuðu
genitive (eignarfall)	erjaða	erjuðu	erjaða	erjuðu	erjuðu	erjuðu

From Proto-Germanic *arjaną (“to plough”), from Proto-Indo-European *h₂éryeti, with the root *h₂erh₃- (“to plough”). At the Proto-Germanic stage, it had a strong conjugation.

erja

to plough
- Anonymous stanza cited in c. 1250, Óláfr ‘White Skald’ Þórðarson, Third Grammatical Treatise
  Sás af Íslandi · arði barði
  He who ploughed [the sea] with the prow away from Iceland
to scratch, scrape

More information infinitive, present participle ...

Icelandic