jongleren

Dutch

Alternative forms

• jongleeren (archaic)

Etymology

Borrowed from French jongler.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌjɔŋˈleː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: jong‧le‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

jongleren

1. (intransitive, transitive, also figurative) to juggle

Conjugation

Conjugation of jongleren (weak)
infinitive	jongleren
past singular	jongleerde
past participle	gejongleerd
infinitive	jongleren
gerund	jongleren n
	present tense	past tense
1st person singular	jongleer	jongleerde
2nd person sing. (jij)	jongleert, jongleer2	jongleerde
2nd person sing. (u)	jongleert	jongleerde
2nd person sing. (gij)	jongleert	jongleerde
3rd person singular	jongleert	jongleerde
plural	jongleren	jongleerden
subjunctive sing.1	jonglere	jongleerde
subjunctive plur.1	jongleren	jongleerden
imperative sing.	jongleer
imperative plur.1	jongleert
participles	jonglerend	gejongleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• janken
• jengelen
• jongleur