obsederen

Dutch

Etymology

From French obséder +‎ -eren, from Latin obsideo.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

obsederen

1. to obsess, to be obsessed with

Conjugation

Conjugation of obsederen (weak)
infinitive	obsederen
past singular	obsedeerde
past participle	geobsedeerd
infinitive	obsederen
gerund	obsederen n
	present tense	past tense
1st person singular	obsedeer	obsedeerde
2nd person sing. (jij)	obsedeert, obsedeer2	obsedeerde
2nd person sing. (u)	obsedeert	obsedeerde
2nd person sing. (gij)	obsedeert	obsedeerde
3rd person singular	obsedeert	obsedeerde
plural	obsederen	obsedeerden
subjunctive sing.1	obsedere	obsedeerde
subjunctive plur.1	obsederen	obsedeerden
imperative sing.	obsedeer
imperative plur.1	obsedeert
participles	obsederend	geobsedeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• obsessie