opknopen

Dutch

Etymology

Compound of op +‎ knopen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌknoː.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧kno‧pen

Verb

opknopen

1. (transitive) to hang, to string up (to execute by hanging)
2. (transitive, of objects) to tie up

Conjugation

Conjugation of opknopen (weak, separable)
infinitive	opknopen
past singular	knoopte op
past participle	opgeknoopt
infinitive	opknopen
gerund	opknopen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	knoop op	knoopte op	opknoop	opknoopte
2nd person sing. (jij)	knoopt op, knoop op2	knoopte op	opknoopt	opknoopte
2nd person sing. (u)	knoopt op	knoopte op	opknoopt	opknoopte
2nd person sing. (gij)	knoopt op	knoopte op	opknoopt	opknoopte
3rd person singular	knoopt op	knoopte op	opknoopt	opknoopte
plural	knopen op	knoopten op	opknopen	opknoopten
subjunctive sing.1	knope op	knoopte op	opknope	opknoopte
subjunctive plur.1	knopen op	knoopten op	opknopen	opknoopten
imperative sing.	knoop op
imperative plur.1	knoopt op
participles	opknopend	opgeknoopt
1) Archaic. 2) In case of inversion.