opwinden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch opwinden. Equivalent to op (“up”) +‎ winden (“wind”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌʋɪn.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧win‧den

Verb

opwinden

1. (transitive) to wind, to wind up; e.g. to tighten a clockwork mechanism
2. (transitive) to agitate, to excite
3. (reflexive) to get agitated, to get excited, to become aggravated

Conjugation

Conjugation of opwinden (strong class 3a, separable)
infinitive	opwinden
past singular	wond op
past participle	opgewonden
infinitive	opwinden
gerund	opwinden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wind op	wond op	opwind	opwond
2nd person sing. (jij)	windt op, wind op2	wond op	opwindt	opwond
2nd person sing. (u)	windt op	wond op	opwindt	opwond
2nd person sing. (gij)	windt op	wondt op	opwindt	opwondt
3rd person singular	windt op	wond op	opwindt	opwond
plural	winden op	wonden op	opwinden	opwonden
subjunctive sing.1	winde op	wonde op	opwinde	opwonde
subjunctive plur.1	winden op	wonden op	opwinden	opwonden
imperative sing.	wind op
imperative plur.1	windt op
participles	opwindend	opgewonden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• opgewonden
• opwinding

Anagrams

• winden op