refsa

Icelandic

Etymology

From Old Norse refsa, repsa, from Proto-Germanic *rafsijaną (“to punish, blame”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrɛfsa/

  Rhymes: -ɛfsa

Verb

refsa (weak verb, third-person singular past indicative refsaði, supine refsað)

1. to punish [with dative]

Conjugation

refsa – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að refsa
supine sagnbót		refsað
present participle lýsingarháttur nútíðar		refsandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	refsa	refsaði		refsi	refsaði
	þú	refsar	refsaðir		refsir	refsaðir
	hann, hún, það	refsar	refsaði		refsi	refsaði
plural	við	refsum	refsuðum		refsum	refsuðum
	þið	refsið	refsuðuð		refsið	refsuðuð
	þeir, þær, þau	refsa	refsuðu		refsi	refsuðu
		imperative boðháttur
singular	þú	refsa (þú), refsaðu
plural	þið	refsið (þið), refsiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

refsast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að refsast
supine sagnbót		refsast
present participle lýsingarháttur nútíðar		refsandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	refsast	refsaðist		refsist	refsaðist
	þú	refsast	refsaðist		refsist	refsaðist
	hann, hún, það	refsast	refsaðist		refsist	refsaðist
plural	við	refsumst	refsuðumst		refsumst	refsuðumst
	þið	refsist	refsuðust		refsist	refsuðust
	þeir, þær, þau	refsast	refsuðust		refsist	refsuðust
		imperative boðháttur
singular	þú	refsast (þú), refsastu
plural	þið	refsist (þið), refsisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.