rukken

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrʏ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ruk‧ken
• Rhymes: -ʏkən

Etymology 1

From Middle Dutch rucken, from Old Dutch *rukken, from Proto-West Germanic *rukkijan, from Proto-Germanic *rukkijaną.

Verb

rukken

1. (intransitive, transitive) to jerk, to pull
2. (intransitive, transitive, informal) to jerk off, to wank

Conjugation

Conjugation of rukken (weak)
infinitive	rukken
past singular	rukte
past participle	gerukt
infinitive	rukken
gerund	rukken n
	present tense	past tense
1st person singular	ruk	rukte
2nd person sing. (jij)	rukt, ruk2	rukte
2nd person sing. (u)	rukt	rukte
2nd person sing. (gij)	rukt	rukte
3rd person singular	rukt	rukte
plural	rukken	rukten
subjunctive sing.1	rukke	rukte
subjunctive plur.1	rukken	rukten
imperative sing.	ruk
imperative plur.1	rukt
participles	rukkend	gerukt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

nouns

• rukker

phrases

• van de pot gerukt

verbs

• aanrukken
• achteruitrukken
• afrukken
• bijeenrukken
• bijrukken
• binnenrukken
• doorrukken
• heenrukken
• inrukken
• losrukken
• mederukken
• meerukken
• misrukken
• narukken
• nederrukken
• omrukken
• omverrukken
• ontrukken
• openrukken
• oprukken
• overrukken
• samenrukken
• tegenrukken
• terugrukken
• toerukken
• uiteenrukken
• uitrukken
• verrukken
• voortrukken
• voortsrukken
• vooruitrukken
• wegrukken

Descendants

• Afrikaans: ruk

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

rukken

1. plural of ruk

Anagrams

• kurken