samenwonen

Dutch

Etymology

From samen +‎ wonen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsaː.mə(n)ʋoːnə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: sa‧men‧wo‧nen

Verb

samenwonen

1. (intransitive) to cohabit, to live together

   Uiteindelijk besloten ze om samen te gaan wonen, met hun kinderen uit eerdere relaties.

   Ultimately, they decided to start living together, with their children from previous relationships.

Conjugation

Conjugation of samenwonen (weak, separable)
infinitive	samenwonen
past singular	woonde samen
past participle	samengewoond
infinitive	samenwonen
gerund	samenwonen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	woon samen	woonde samen	samenwoon	samenwoonde
2nd person sing. (jij)	woont samen, woon samen2	woonde samen	samenwoont	samenwoonde
2nd person sing. (u)	woont samen	woonde samen	samenwoont	samenwoonde
2nd person sing. (gij)	woont samen	woonde samen	samenwoont	samenwoonde
3rd person singular	woont samen	woonde samen	samenwoont	samenwoonde
plural	wonen samen	woonden samen	samenwonen	samenwoonden
subjunctive sing.1	wone samen	woonde samen	samenwone	samenwoonde
subjunctive plur.1	wonen samen	woonden samen	samenwonen	samenwoonden
imperative sing.	woon samen
imperative plur.1	woont samen
participles	samenwonend	samengewoond
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• samenleven

Anagrams

• wonen samen