sterken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch sterken, from Old Dutch *sterken, from Proto-West Germanic *starkijan.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛrkən

Verb

sterken

1. to fortify

   Synonym: vesten

2. (figuratively) to encourage, to give strength to

   Sterkte ermee! — Stay strong!

Conjugation

Conjugation of sterken (weak)
infinitive	sterken
past singular	sterkte
past participle	gesterkt
infinitive	sterken
gerund	sterken n
	present tense	past tense
1st person singular	sterk	sterkte
2nd person sing. (jij)	sterkt, sterk2	sterkte
2nd person sing. (u)	sterkt	sterkte
2nd person sing. (gij)	sterkt	sterkte
3rd person singular	sterkt	sterkte
plural	sterken	sterkten
subjunctive sing.1	sterke	sterkte
subjunctive plur.1	sterken	sterkten
imperative sing.	sterk
imperative plur.1	sterkt
participles	sterkend	gesterkt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aansterken
• versterken

Descendants

• Afrikaans: sterk
• Negerhollands: sterk

Anagrams

• kersten, streken

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *sterken, from Proto-West Germanic *starkijan.

Verb

sterken

1. to strengthen, to make/become stronger

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

• Dutch: sterken
• Limburgish: stèrke

Further reading

• “sterken”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E.; Verdam, J. (1885–1929), “sterken (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I