strijden

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstrɛi̯.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: strij‧den
• Rhymes: -ɛi̯dən

Etymology 1

From Middle Dutch striden, from Old Dutch strīdan, from Proto-West Germanic *strīdan, from Proto-Germanic *strīdaną.

Verb

strijden

1. (intransitive) to fight, to wage battle or war
2. (intransitive) to fight, to engage in conflict or competition

Conjugation

Conjugation of strijden (strong class 1)
infinitive	strijden
past singular	streed
past participle	gestreden
infinitive	strijden
gerund	strijden n
	present tense	past tense
1st person singular	strijd	streed
2nd person sing. (jij)	strijdt, strijd2	streed
2nd person sing. (u)	strijdt	streed
2nd person sing. (gij)	strijdt	streedt
3rd person singular	strijdt	streed
plural	strijden	streden
subjunctive sing.1	strijde	strede
subjunctive plur.1	strijden	streden
imperative sing.	strijd
imperative plur.1	strijdt
participles	strijdend	gestreden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanstrijden
• afstrijden
• bestrijden
• doodstrijden
• doorstrijden
• gestrijden
• meestrijden
• ontstrijden
• opstrijden
• overstrijden
• strijder
• strijdmacht
• tegenstrijden
• terugstrijden
• uitstrijden
• verstrijden
• volstrijden
• voorstrijden
• voortstrijden
• wederstrijden
• wegstrijden

Descendants

• Negerhollands: stri
• → Papiamentu: strei
• → Sranan Tongo: strei
  • → Caribbean Javanese: strèi

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

strijden

1. plural of strijd