ululeren

Dutch

Etymology

Ultimately from Latin ululāre (“to howl”), of imitative origin.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌy.lyˈleː.rə(n)/
• Hyphenation: ulu‧le‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

ululeren

1. to ululate

Conjugation

Conjugation of ululeren (weak)
infinitive	ululeren
past singular	ululeerde
past participle	geüluleerd
infinitive	ululeren
gerund	ululeren n
	present tense	past tense
1st person singular	ululeer	ululeerde
2nd person sing. (jij)	ululeert, ululeer2	ululeerde
2nd person sing. (u)	ululeert	ululeerde
2nd person sing. (gij)	ululeert	ululeerde
3rd person singular	ululeert	ululeerde
plural	ululeren	ululeerden
subjunctive sing.1	ululere	ululeerde
subjunctive plur.1	ululeren	ululeerden
imperative sing.	ululeer
imperative plur.1	ululeert
participles	ululerend	geüluleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.