vrient

Middle Dutch

Etymology 1

From Old Dutch friunt, from Proto-West Germanic *friund.

Noun

vrient m

1. friend
2. ally
3. relative

Inflection

Strong masculine noun

	singular	plural
nominative	vrient	vriende
accusative	vrient	vriende
genitive	vrients	vriende
dative	vriende	vrienden

Descendants

• Dutch: vriend, vrind
  • Afrikaans: vriend
  • Berbice Creole Dutch: frindi
  • Javindo: friend
  • Jersey Dutch: vrînt
  • Negerhollands: vriend, vrient
  • Petjo: pring (archaic)
• Limburgish: vröndj

Etymology 2

From Old Dutch *friund, from Proto-Germanic *frijōndz.

Adjective

vrient

1. friendly

Inflection

Adjective

		singular			plural
		masculine	feminine	neuter
nominative	indefinite	vrient	vriende	vrient	vriende
	definite	vriende	vriende
accusative	indefinite	vrienden	vriende	vrient	vriende
	definite	vriende
genitive	indefinite	vrients	vriender	vrients	vriender
	definite	vrients, vrienden	vrients, vrienden
dative		vrienden	vriender	vrienden	vrienden

Further reading

• “vrient (I)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• “vrient (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E.; Verdam, J. (1885–1929), “vrient (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I
• Verwijs, E.; Verdam, J. (1885–1929), “vrient (II)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page II

Norwegian Bokmål

Adjective

vrient

1. neuter of vrien

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• vrie

Adjective

vrient

1. neuter of vrien