walgelijk

Dutch

Etymology

From Middle Dutch walgelijc. Equivalent to walgen (“to disgust”) +‎ -e- +‎ -lijk.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• IPA^(key): /ˈʋɑlɣələk/
• Hyphenation: wal‧ge‧lijk

Adjective

walgelijk (comparative walgelijker, superlative walgelijkst)

1. noisome, disgusting, revolting, nausea inducing

   Synonyms: om te kotsen, zum Kotzen

   Al zijn voorbeeldzinnen zijn ronduit walgelijk! ― All his example sentences are simply disgusting!

Declension

Declension of walgelijk
uninflected	walgelijk
inflected	walgelijke
comparative	walgelijker
		positive	comparative	superlative
predicative/adverbial		walgelijk	walgelijker	het walgelijkst het walgelijkste
indefinite	m./f. sing.	walgelijke	walgelijkere	walgelijkste
	n. sing.	walgelijk	walgelijker	walgelijkste
	plural	walgelijke	walgelijkere	walgelijkste
definite		walgelijke	walgelijkere	walgelijkste
partitive		walgelijks	walgelijkers	—

Derived terms

• walgelijkheid