wekken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch wecken, from Old Dutch wecken, from Proto-West Germanic *wakkjan, from Proto-Germanic *wakjaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: wek‧ken
• Rhymes: -ɛkən
• Homophone: wecken

Verb

wekken

1. (transitive) to wake, to wake up
2. (transitive) to cause, to elicit (particularly of certain emotions)

   De oplichter nam geld op zonder argwaan te wekken. ― The swindler took money out of the bank without raising suspicion.

Conjugation

Conjugation of wekken (weak)
infinitive	wekken
past singular	wekte
past participle	gewekt
infinitive	wekken
gerund	wekken n
	present tense	past tense
1st person singular	wek	wekte
2nd person sing. (jij)	wekt, wek2	wekte
2nd person sing. (u)	wekt	wekte
2nd person sing. (gij)	wekt	wekte
3rd person singular	wekt	wekte
plural	wekken	wekten
subjunctive sing.1	wekke	wekte
subjunctive plur.1	wekken	wekten
imperative sing.	wek
imperative plur.1	wekt
participles	wekkend	gewekt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

nouns

• wekker

verbs

• ontwekken
• opwekken
• verwekken

adjectives

• afschrikwekkend
• afschuwwekkend
• angstwekkend
• belangwekkend
• deerniswekkend
• duizelingwekkend
• ergerniswekkend
• huiveringwekkend
• ijzingwekkend
• indrukwekkend
• lachwekkend
• levenwekkend
• meelijwekkend
• ontzagwekkend
• schrikwekkend
• verbazingwekkend
• vertrouwenwekkend
• vreeswekkend
• weerzinwekkend
• zorgwekkend