wijten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch witen, from Old Dutch wītan, from Proto-West Germanic *wītan, from Proto-Germanic *wītaną.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯tən

Verb

wijten

1. to blame

Conjugation

Conjugation of wijten (strong class 1)
infinitive	wijten
past singular	weet
past participle	geweten
infinitive	wijten
gerund	wijten n
	present tense	past tense
1st person singular	wijt	weet
2nd person sing. (jij)	wijt	weet
2nd person sing. (u)	wijt	weet
2nd person sing. (gij)	wijt	weet
3rd person singular	wijt	weet
plural	wijten	weten
subjunctive sing.1	wijte	wete
subjunctive plur.1	wijten	weten
imperative sing.	wijt
imperative plur.1	wijt
participles	wijtend	geweten
1) Archaic.

Derived terms

• aanwijten
• toewijten
• verwijten