zuiveren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch suveren, from Old Dutch *sūvaron. Equivalent to zuiver +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈzœy̯.və.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: zui‧ve‧ren

Verb

zuiveren

1. (transitive, intransitive) to cleanse, purify

Conjugation

Conjugation of zuiveren (weak)
infinitive	zuiveren
past singular	zuiverde
past participle	gezuiverd
infinitive	zuiveren
gerund	zuiveren n
	present tense	past tense
1st person singular	zuiver	zuiverde
2nd person sing. (jij)	zuivert, zuiver2	zuiverde
2nd person sing. (u)	zuivert	zuiverde
2nd person sing. (gij)	zuivert	zuiverde
3rd person singular	zuivert	zuiverde
plural	zuiveren	zuiverden
subjunctive sing.1	zuivere	zuiverde
subjunctive plur.1	zuiveren	zuiverden
imperative sing.	zuiver
imperative plur.1	zuivert
participles	zuiverend	gezuiverd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanzuiveren
• opzuiveren
• uitzuiveren
• verzuiveren
• voorzuiveren
• wegzuiveren
• zuivering

Descendants

• Afrikaans: suiwer