Kordelo

Populara poezio originale buŝa kaj poste impresita en simplaj folietoj eksponita por vendi kroĉita en kordoj. Tio esploras la rimo kaj en kelke da poemoj ilustrita en ksilografio. La strofo la plej komuna estas kun dek, ok aŭ ses versoj. La aŭtoroj reklamas la versoj preskaŭ kantita, apude de gitaro.

Ĉi tiu artikolo bezonas poluradon, ĉar ĝi montras stilajn kaj/aŭ gramatikajn kaj/aŭ strukturajn problemojn, kiuj ne konformas al stilogvido. La priskribo de la problemo troviĝas ĉi tie. Bonvolu ŝanĝi la enhavon por plibonigi la artikolon.

La historio de la literaturo de kordelo komencis kun la ibera romanaro de Mezepoko kaj de Renesanco. La nomo, kordelo, estas ligita kun la maniero de la vendo de tia folieto en Portugalujo, kiam estas kroĉita en kordoj, en tiu lando, nomita “cordéis”. Komence, ili ankaŭ enhavas teatraĵo, kiel la de aŭtoreco de Gil Vicente (1465-1536). La portugaloj alportis kordelon al Brazilo, en la dua duono de XIX jarcento. En hodiaŭa tempo, multe da folietoj estas eksponita horizontale en balkonoj. Kvankam ne estas ofte, ankaŭ ekzistas kreitaĵo de kordelo en prozo.

La temoj enhavas aktualaj faktoj, historiaj epizodoj, legendoj kaj religiaj temoj. Ofte, la aŭtoroj kreas improvize, per unu persono ke li volas omaĝi, aŭ kiam okazis io.

En Brazilo, la literaturo de kordelo estas komuna produktaĵo en nordoriento, precipe en Pernambuko, Paraibo kaj Cearao. Kutime, la aŭtoroj vendas kordelon en foiroj kaj bazaroj. En grandaj urboj, ekzistas bonaj printaĵoj. Sed, la produktado de kordela literaturo estas finanta.

La poetoj Leandro Gomes de Barros (1865-1918) kaj João Martins de Athayde (1880-1959) estas ĉe la principaj aŭtoroj.