adeo

Latín

adeo
clásico (AFI)	/ˈa.de.oː/
eclesiástico (AFI)	/ˈa.de.o/
silabación	a-de-ō
acentuación	esdrújula
longitud silábica	trisílaba
rimas	a.de.oː, a.de.o

Etimología 1

Del prefijo ad- (preposición) y eō, īre ('ir').

Verbo transitivo e intransitivo

1

Dirigirse a, ir a ver, acudir a (una persona).

2

Dirigirse, ir a (un lugar).

3

Acercarse a, atacar.

4

Consultar.

5

Exponerse a, arrostrar.

6

Emprender.

7

Aceptar.

Conjugación

Conjugación de adeō, adīre, adiī, aditum  (cuarta conjugación, irregular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	adīre, adīsse, adiisse, adīvisse
Infinitivo pasivo	adīrī, adīrier
Participio activo	adiēns, aditūrus
Participio pasivo	adeundum, aditum
Gerundio	adeundī, adeundō, adeundum
Supino	aditum, aditū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego adeō	tū adīs	is, ea, id adit	nōs adīmus	vōs adītis	eī, eae, ea adeunt
Pretérito imperfecto	ego adībam	tū adībās	is, ea, id adībat	nōs adībāmus	vōs adībātis	eī, eae, ea adībant
Futuro	ego adībō	tū adībis	is, ea, id adībit	nōs adībimus	vōs adībitis	eī, eae, ea adībunt
Pretérito perfecto	ego adiī, adīvī	tū adīstī, adiistī, adīvistī	is, ea, id adiit, adīvit	nōs adiimus, adīvimus	vōs adīstis, adiistis, adīvistis	eī, eae, ea adiērunt, adiēre, adīvērunt, adīvēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego adieram, adīveram	tū adierās, adīverās	is, ea, id adierat, adīverat	nōs adierāmus, adīverāmus	vōs adierātis, adīverātis	eī, eae, ea adierant, adīverant
Futuro perfecto	ego adierō, adīverō	tū adieris, adīveris	is, ea, id adierit, adīverit	nōs adierimus, adīverimus	vōs adieritis, adīveritis	eī, eae, ea adierint, adīverint
Presente pasivo	ego ―	tū ―	is, ea, id adītur	nōs ―	vōs ―	eī, eae, ea ―
Pretérito imperfecto pasivo	ego ―	tū ―	is, ea, id adībātur	nōs ―	vōs ―	eī, eae, ea ―
Futuro pasivo	ego ―	tū ―	is, ea, id adībitur	nōs ―	vōs ―	eī, eae, ea ―
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego adeam	ut tū adeās	ut is, ut ea, ut id adeat	ut nōs adeāmus	ut vōs adeātis	ut eī, ut eae, ut ea adeant
Pretérito imperfecto	ut ego adīrem	ut tū adīrēs	ut is, ut ea, ut id adīret	ut nōs adīrēmus	ut vōs adīrētis	ut eī, ut eae, ut ea adīrent
Pretérito perfecto	ut ego adierim, adīverim	ut tū adierīs, adīverīs	ut is, ut ea, ut id adierit, adīverit	ut nōs adierīmus, adīverīmus	ut vōs adierītis, adīverītis	ut eī, ut eae, ut ea adierint, adīverint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego adīssem, adiissem, adīvissem	ut tū adīssēs, adiissēs, adīvissēs	ut is, ut ea, ut id adīsset, adiisset, adīvisset	ut nōs adīssēmus, adiissēmus, adīvissēmus	ut vōs adīssētis, adiissētis, adīvissētis	ut eī, ut eae, ut ea adīssent, adiissent, adīvissent
Presente pasivo	ut ego ―	ut tū ―	ut is, ut ea, ut id adeātur	ut nōs ―	ut vōs ―	ut eī, ut eae, ut ea ―
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego ―	ut tū ―	ut is, ut ea, ut id adīrētur	ut nōs ―	ut vōs ―	ut eī, ut eae, ut ea ―
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) adī	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) adīte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) adītō	(is, ea, id) adītō	― ―	(vōs) adītōte	(eī, eae, ea) adeuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) ―	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) adīminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) ―	(is, ea, id) adītor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) ―
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Descendientes

Descendientes [▲▼]

• Catalán: adir ^(ca)
• Español: adir
• Gallego: adir ^(gl)
• Italiano: adire ^(it)
• Portugués: adir ^(pt)

Etimología 2

Del prefijo ad- (preposición) y eō ('allí').

Adverbio

1

Hasta tal punto, de tal modo, en tal grado, tanto, tan.

2

Hasta tal punto que, de tal modo que, tanto que.

• Uso: seguido de ut o de relativo; en frases negativas ut non o quin

3

Hasta tanto.

• Uso: adeo usque

4

Tanto más, con mayor motivo, aun más (con negativo: aun menos).

5

O mejor.

6

Además, en especial.