correctus

Latín

corrēctus
clásico (AFI)	[kɔrˈreːk.tʊs]
variantes	conrēctus

Etimología

De corrigō, -ere ('enderezar') y el sufijo -tus₄.

Adjetivo

Comparación
Comparativo:	corrēctior
Superlativo:	māxime corrēctus

1

Dicho de una persona: que cambió (para bien), mejorado, reformado (con respecto a su carácter, sus hábitos, etc.).^[1]

• Uso: poco usado

Declinación

Declinación de corrēctus, corrēcta, corrēctum  tipo: primera y segunda declinación [▲▼]

Singular
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. corrēctus	f. corrēcta	n. corrēctum
Genitivo	m. corrēctī	f. corrēctae	n. corrēctī
Dativo	m. corrēctō	f. corrēctae	n. corrēctō
Acusativo	m. corrēctum	f. corrēctam	n. corrēctum
Ablativo	m. corrēctō	f. corrēctā	n. corrēctō
Vocativo	m. corrēcte	f. corrēcta	n. corrēctum
Plural
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. corrēctī	f. corrēctae	n. corrēcta
Genitivo	m. corrēctōrum	f. corrēctārum	n. corrēctōrum
Dativo	m. corrēctīs	f. corrēctīs	n. corrēctīs
Acusativo	m. corrēctōs	f. corrēctās	n. corrēcta
Ablativo	m. corrēctīs	f. corrēctīs	n. corrēctīs
Vocativo	m. corrēctī	f. corrēctae	n. corrēcta

Forma flexiva

Forma verbal

1

Participio perfecto pasivo de corrigō.