sanctus

Latín

sanctus
clásico (AFI)	[ˈsaŋk.tʊs]

Forma verbal

1

Participio perfecto pasivo de sanciō.

Declinación

Declinación de sānctus, sāncta, sānctum  tipo: primera y segunda declinación [▲▼]

Singular
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. sānctus	f. sāncta	n. sānctum
Genitivo	m. sānctī	f. sānctae	n. sānctī
Dativo	m. sānctō	f. sānctae	n. sānctō
Acusativo	m. sānctum	f. sānctam	n. sānctum
Ablativo	m. sānctō	f. sānctā	n. sānctō
Vocativo	m. sāncte	f. sāncta	n. sānctum
Plural
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. sānctī	f. sānctae	n. sāncta
Genitivo	m. sānctōrum	f. sānctārum	n. sānctōrum
Dativo	m. sānctīs	f. sānctīs	n. sānctīs
Acusativo	m. sānctōs	f. sānctās	n. sāncta
Ablativo	m. sānctīs	f. sānctīs	n. sānctīs
Vocativo	m. sānctī	f. sānctae	n. sāncta