sero

Latín

sero
clásico (AFI)	/ˈse.roː/
eclesiástico (AFI)	/ˈse.ro/
clásico (AFI)	/ˈseː.roː/
eclesiástico (AFI)	/ˈse.ro/
silabación	sē-rō, se-rō
acentuación	llana
longitud silábica	bisílaba
rimas	e.roː, eː.roː, e.ro

Etimología 1

Del protoitálico *si-se/o- ("sembrar"), y este del protoindoeuropeo *si-sh₁-e/o- ("sembrar"), de *seh₁-.^[1] Compárese el lituano seti ("sembrar"), el eslavo eclesiástico antiguo сѣти (sěti, "sembrar") y el gótico 𐍃𐌰𐌹𐌰𐌽 (saian, "sembrar").^[1]

Verbo transitivo

1

Sembrar o plantar.^[2]

2

Procrear, engendrar.^[2]

3

Figurado: sembrar, fomentar, promover, provocar, ocasionar.^[2]

Conjugación

Conjugación de serō, serere, sēvī, satum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	serere, sēvisse
Infinitivo pasivo	serī
Participio activo	serēns, satūrus
Participio pasivo	serendus, satus
Gerundio	serendī, serendō, serendum
Supino	satum, satū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego serō	tū seris	is, ea, id serit	nōs serimus	vōs seritis	eī, eae, ea serunt
Pretérito imperfecto	ego serēbam	tū serēbās	is, ea, id serēbat	nōs serēbāmus	vōs serēbātis	eī, eae, ea serēbant
Futuro	ego seram	tū serēs	is, ea, id serēt	nōs serēmus	vōs serētis	eī, eae, ea serent
Pretérito perfecto	ego sēvī	tū sēvistī	is, ea, id sēvit	nōs sēvimus	vōs sēvistis	eī, eae, ea sēvērunt, sēvēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego sēveram	tū sēverās	is, ea, id sēverat	nōs sēverāmus	vōs sēverātis	eī, eae, ea sēverant
Futuro perfecto	ego sēverō	tū sēveris	is, ea, id sēverit	nōs sēverimus	vōs sēveritis	eī, eae, ea sēverint
Presente pasivo	ego seror	tū sereris, serere	is, ea, id seritur	nōs serimur	vōs seriminī	eī, eae, ea seruntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego serēbar	tū serēbāris, serēbāre	is, ea, id serēbātur	nōs serēbāmur	vōs serēbāminī	eī, eae, ea serēbantur
Futuro pasivo	ego serar	tū serēris, serēre	is, ea, id serētur	nōs serēmur	vōs serēminī	eī, eae, ea serentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego seram	ut tū serās	ut is, ut ea, ut id serat	ut nōs serāmus	ut vōs serātis	ut eī, ut eae, ut ea serant
Pretérito imperfecto	ut ego sererem	ut tū sererēs	ut is, ut ea, ut id sereret	ut nōs sererēmus	ut vōs sererētis	ut eī, ut eae, ut ea sererent
Pretérito perfecto	ut ego sēverim	ut tū sēverīs	ut is, ut ea, ut id sēverit	ut nōs sēverīmus	ut vōs sēverītis	ut eī, ut eae, ut ea sēverint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego sēvissem	ut tū sēvissēs	ut is, ut ea, ut id sēvisset	ut nōs sēvissēmus	ut vōs sēvissētis	ut eī, ut eae, ut ea sēvissent
Presente pasivo	ut ego serar	ut tū serāris, serāre	ut is, ut ea, ut id serātur	ut nōs serāmur	ut vōs serāminī	ut eī, ut eae, ut ea serantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego sererer	ut tū sererēris, sererēre	ut is, ut ea, ut id sererētur	ut nōs sererēmur	ut vōs sererēminī	ut eī, ut eae, ut ea sererentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) sere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) serite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) seritō	(is, ea, id) seritō	― ―	(vōs) seritōte	(eī, eae, ea) seruntō
Presente pasivo	― ―	(tū) serere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) seriminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) seritor	(is, ea, id) seritor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) seruntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Etimología 2

Del protoitálico *sere/o-, y este del protoindoeuropeo *ser-e/o- ("entretejer"), de *ser-.^[1] Compárese el griego antiguo εἴρω (eírō, "entretejer"), el lituano antiguo sėris ("hilo"), el nórdico antiguo sørvi ("collar") y el gótico 𐍃𐌰𐍂𐍅𐌰 (sarwa, n.pl.).^[1]

Verbo transitivo

1

Entrelazar, entretejer.^[2]

2

Transferido: colocar pegados unos a otros (en hileras, series, etc.).^[2]

Conjugación

Conjugación de serō, serere, seruī, sertum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	serere, seruisse
Infinitivo pasivo	serī
Participio activo	serēns, sertūrus
Participio pasivo	serendus, sertus
Gerundio	serendī, serendō, serendum
Supino	sertum, sertū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego serō	tū seris	is, ea, id serit	nōs serimus	vōs seritis	eī, eae, ea serunt
Pretérito imperfecto	ego serēbam	tū serēbās	is, ea, id serēbat	nōs serēbāmus	vōs serēbātis	eī, eae, ea serēbant
Futuro	ego seram	tū serēs	is, ea, id serēt	nōs serēmus	vōs serētis	eī, eae, ea serent
Pretérito perfecto	ego seruī	tū seruistī	is, ea, id seruit	nōs seruimus	vōs seruistis	eī, eae, ea seruērunt, seruēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego serueram	tū seruerās	is, ea, id seruerat	nōs seruerāmus	vōs seruerātis	eī, eae, ea seruerant
Futuro perfecto	ego seruerō	tū serueris	is, ea, id seruerit	nōs seruerimus	vōs serueritis	eī, eae, ea seruerint
Presente pasivo	ego seror	tū sereris, serere	is, ea, id seritur	nōs serimur	vōs seriminī	eī, eae, ea seruntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego serēbar	tū serēbāris, serēbāre	is, ea, id serēbātur	nōs serēbāmur	vōs serēbāminī	eī, eae, ea serēbantur
Futuro pasivo	ego serar	tū serēris, serēre	is, ea, id serētur	nōs serēmur	vōs serēminī	eī, eae, ea serentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego seram	ut tū serās	ut is, ut ea, ut id serat	ut nōs serāmus	ut vōs serātis	ut eī, ut eae, ut ea serant
Pretérito imperfecto	ut ego sererem	ut tū sererēs	ut is, ut ea, ut id sereret	ut nōs sererēmus	ut vōs sererētis	ut eī, ut eae, ut ea sererent
Pretérito perfecto	ut ego seruerim	ut tū seruerīs	ut is, ut ea, ut id seruerit	ut nōs seruerīmus	ut vōs seruerītis	ut eī, ut eae, ut ea seruerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego seruissem	ut tū seruissēs	ut is, ut ea, ut id seruisset	ut nōs seruissēmus	ut vōs seruissētis	ut eī, ut eae, ut ea seruissent
Presente pasivo	ut ego serar	ut tū serāris, serāre	ut is, ut ea, ut id serātur	ut nōs serāmur	ut vōs serāminī	ut eī, ut eae, ut ea serantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego sererer	ut tū sererēris, sererēre	ut is, ut ea, ut id sererētur	ut nōs sererēmur	ut vōs sererēminī	ut eī, ut eae, ut ea sererentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) sere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) serite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) seritō	(is, ea, id) seritō	― ―	(vōs) seritōte	(eī, eae, ea) seruntō
Presente pasivo	― ―	(tū) serere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) seriminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) seritor	(is, ea, id) seritor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) seruntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Etimología 3

De sera ('cerradura') y el sufijo ō₃.^[2]

Verbo transitivo

1

Cerrar con cerrojo.^[2]

Conjugación

Conjugación de serō, serāre, serāvī, serātum  (primera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	serāre, serāvisse
Infinitivo pasivo	serārī
Participio activo	serāns, serātūrus
Participio pasivo	serandus, serātus
Gerundio	serandī, serandō, serandum
Supino	serātum, serātū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego serō	tū serās	is, ea, id serat	nōs serāmus	vōs serātis	eī, eae, ea serant
Pretérito imperfecto	ego serābam	tū serābās	is, ea, id serābat	nōs serābāmus	vōs serābātis	eī, eae, ea serābant
Futuro	ego serābō	tū serābis	is, ea, id serābit	nōs serābimus	vōs serābitis	eī, eae, ea serābunt
Pretérito perfecto	ego serāvī	tū serāvistī	is, ea, id serāvit	nōs serāvimus	vōs serāvistis	eī, eae, ea serāvērunt, serāvēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego serāveram	tū serāverās	is, ea, id serāverat	nōs serāverāmus	vōs serāverātis	eī, eae, ea serāverant
Futuro perfecto	ego serāverō	tū serāveris	is, ea, id serāverit	nōs serāverimus	vōs serāveritis	eī, eae, ea serāverint
Presente pasivo	ego seror	tū serāris, serāre	is, ea, id serātur	nōs serāmur	vōs serāminī	eī, eae, ea serantur
Pretérito imperfecto pasivo	ego serābar	tū serābāris, serābāre	is, ea, id serābātur	nōs serābāmur	vōs serābāminī	eī, eae, ea serābantur
Futuro pasivo	ego serābor	tū serāberis, serābere	is, ea, id serābitur	nōs serābimur	vōs serābiminī	eī, eae, ea serābuntur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego serem	ut tū serēs	ut is, ut ea, ut id seret	ut nōs serēmus	ut vōs serētis	ut eī, ut eae, ut ea serent
Pretérito imperfecto	ut ego serārem	ut tū serārēs	ut is, ut ea, ut id serāret	ut nōs serārēmus	ut vōs serārētis	ut eī, ut eae, ut ea serārent
Pretérito perfecto	ut ego serāverim	ut tū serāverīs	ut is, ut ea, ut id serāverit	ut nōs serāverīmus	ut vōs serāverītis	ut eī, ut eae, ut ea serāverint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego serāvissem	ut tū serāvissēs	ut is, ut ea, ut id serāvisset	ut nōs serāvissēmus	ut vōs serāvissētis	ut eī, ut eae, ut ea serāvissent
Presente pasivo	ut ego serer	ut tū serēris, serēre	ut is, ut ea, ut id serētur	ut nōs serēmur	ut vōs serēminī	ut eī, ut eae, ut ea serentur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego serārer	ut tū serārēris, serārēre	ut is, ut ea, ut id serārētur	ut nōs serārēmur	ut vōs serārēminī	ut eī, ut eae, ut ea serārentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) serā	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) serāte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) serātō	(is, ea, id) serātō	― ―	(vōs) serātōte	(eī, eae, ea) serantō
Presente pasivo	― ―	(tū) serāre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) serāminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) serātor	(is, ea, id) serātor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) serantor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Etimología 4

De sērus ('retrasado') y el sufijo ō₂.^[2]

Adverbio

1

Tarde.^[2]

2

Demasiado tarde.^[2]

Forma flexiva

Forma sustantiva neutra

1

Forma del dativo y ablativo singular de serum ('suero').

Forma adjetiva

1

Forma del dativo y ablativo singular masculino de sērus ('retrasado').

2

Forma del dativo y ablativo singular neutro de sērus ('retrasado').