Iparraldeko eta hegoaldeko dinastiak
From Wikipedia, the free encyclopedia
Txinako historiografian, iparraldeko eta hegoaldeko dinastiak (txinera tradizionalez: 南北朝; pinyinez: Nánběicháo; Wade–Giles: Nan2pei3ch'ao2) Jin dinastiaren ondorengoa izan zen eta Sui dinastiaren aurrekaria. Garai hau batzuetan sei dinastien (220-589) azken arotzat hartzen dute.[1] Gerra zibil eta kaos politikoa nagusitu ziren arren, arteek eta teknologiak gora egin zuten. Gainera, sinizazioa eta budismoa iparraldetik eta hegoaldetik zabaldu ziren.
Datu azkarrak Iparraldeko eta hegoaldeko dinastiak 南北朝, Geografia ...
Iparraldeko eta hegoaldeko dinastiak 南北朝 | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
420 – 589 | |||||||
Monarkia | |||||||
440. urte inguruko egoera | |||||||
Geografia | |||||||
Kultura | |||||||
Hizkuntza(k) | Txinera klasiko | ||||||
Erlijioa | Taoismo, Konfuzianismo, Txinatar erlijioa | ||||||
Historia | |||||||
|
Itxi