Kafir

Kāfir (arabieraz: كَافِر‎; pl. كَافِرُون, kāfirūn; euskaraz: «sinesgogor, fedegabe») islamean doktrina-zentzuarekin erabiltzen den arabierazko terminoa da. «Desleial», «ez-fededun» edo «ez-musulman» gisa itzultzen da.^[1] Allah (Jainkoa) arbuiatzen duten edo «egia ukatzen edo ezkutatzen» duten pertsonei egiten die erreferentzia. Beste musulman bat kafirtzat jotzeari takfir esaten zaio. Tradizioaren arabera, musulman batek sinesteari uzten badio, uko egiten badio, iseka egiten badio edo Islamaren bost euskarriak betetzen ez baditu, kafir bihurtzen da. Gauza bera gertatzen da halal (baimendutakoa) edo haram (debekatutakoa) gisa onartzen ez duenarekin, edo halal por haram edo alderantziz nahasten duenarekin.

Tradizioak adierazten duenez, pertsona arrunt batek islamaren irakaspenak ezagutzen ez baditu eta lehen aipatutako hutsegiteren bat egiten badu, ez da kafirra, akats batean dagoela baizik.

Etimologia

Kafir hitza K-F-R "estali" erroaren partizipio aktiboa da. Islamaren aurreko termino gisa, haziak lurrean lurperatzen zituzten nekazariak deskribatzen zituen, landatzen zituzten bitartean lurrez estaliz. Beraz, kafir hitzak "zerbait ezkutatzen edo estaltzen duen pertsona" esan nahi du.^[2]

Kafir terminoaren bilakaera Koranean

Koranaren testuak aurrera egin ahala, kafir hitzaren atzean dagoen esanahiak ere aurrera egiten du; ez da aldatzen, metatu baizik. Hasieran, kafirterminoaren bilakaera Mahomak bere etsaiekiko duen ikuspuntu-aldaketarekin lotuta dago; are gehiago, terminoak portaera-sorta zabala adierazten eta biltzen duenez, kafir Mahomaren oposiziogileak deskribatzeko modu ugarietako bat izatetik lehen mailakoa izatera igaro da. Geroago, Koranean, kafirrek gero eta harreman handiagoa du shirk terminoarekin, eta terminoak are esanahi handiagoa du, Mahomaren arerioen malgutasunik eza dela eta. Puntu horretan kafirra bere baitako kontzeptu bihurtzen da. Azkenik, Koranaren azken āyātetan, kafir hitza Mu'mininek (fededunak) eraso behar dieten pertsonei erreferentzia egiteko erabiltzen hasten da.^[3]